Bekarlık Şiiri - Suskun Şair Fazlı Acar

"Ah bekarlık…

Soğuk çayın damakta bıraktığı acı,
Menemenin dumanında kaybolmuş umutlar,
Ve ben, yalnızlığın ortasında
Bir sandal gibi sallanırım.

Sabah olur, güneş perdeyi öper
Lakin kimse fark etmez.
Kahvaltıda ekmek ucu kurur,
Kahve fincanımda yalnızlık.

Bir çorap çiftini kaybeder,
Ötekini ararım,
Ben de kendimi kaybeder,
Anlamı ararım.

Sokaklar kalabalık,
Ama ben boşlukta bir gölgeyim.
Adımlarım yankı yapar,
Sesim kendi yalnızlığımda boğulur.

Dostlar gelir, gider;
Sevinç kısa, keder uzun…
Bekarlık, sen bir gölge,
Hem dost, hem düşman,
Hem zincir, hem kanat.

Öğlen olur, güneş başımı yakar,
Fakat içim gölgelerle doludur.
Menemenin yağı gibi yapışır anılar,
Ve ben, kırık dökük bir şair gibi
Suskunca yazarım kendimi.

Akşam gelir, şehir ışıkları yıldızlara küs,
Sokak lambası titrer, sanki hüznümü anlatmak ister.
Bekarlık, sen hem yük, hem hafiflik,
Ne sarılır, ne bırakır…
Sadece var olursun.

Zaman geçer, kitaplar tozlanır, kahve soğur,
Ama kalbimde eski acılar taze gibi durur.
Yalnızlık bir çiçek gibi sessiz, ama keskin,
Kendi gölgemde yürürken öğrendim bunu…

Gece olur, ay pencereyi öper,
Yıldızlar bana fısıldar:
“Sen yalnız değilsin, sadece kendinsin.”

Ve o an,
Soğuk çay bir dost,
Menemen bir anı olur;
Hayatın sessiz, ama samimi dokunuşu gibi…

Ah bekarlık,
Sen hem zincirsin, hem özgürlük,
Hem acı, hem tatlı…
Seninle öğlenler uzun,
Geceler sonsuz.

Ve ben, her gün
Kendi yalnızlığımın şarkısını söylerim.

Belki bir gün biri gelir,
Ve sen sadece bir hatıra olursun;
Soğuk çay tadında,
Menemen dumanında…

Ama şimdilik,
Seninle yaşamayı öğrenirim,
Gölgende kahvaltı yaparken,
Kendi gölgemde kahve içerken…

Ve yine de,
Sen bana yalnızlığın anlamını öğrettin,
Kendi sesimi dinlemeyi,
Kendi gölgemi sevmeyi,
Hayatın küçük acılarını,
Küçük sevinçlerini birlikte tatmayı…

Ah bekarlık,
Sen bir şiirsin,
Hem buruk, hem gerçek,
Bir destan gibi uzanan,
Kahvaltıda kaybolan,
Çaydan yükselen duman gibi,
Gölgesinde hayatın bütün renklerini saklayan…
Suskun Şair Fazlı Acar