Behçet Gitti Şiiri - Adnan Deniz

Bir insan bu kadar mı hızlı yaşamak ister, bu kadar mı erken gitmek ister bu hayattan. Öyle biriydi işte o anlattığım bu insan. Şeytan tüyü vardı derlerdi ya işte o cinsten.
Bir evin en küçüğü idi Behçet, asıl adı bu değildi ya, neyse. Behçet nacardan kalma bir isim, ona lâkap olarak kalan.
Yakışıklı ve o kadar uçarıydı Behçet. Nihayet polis oldu. Dediler bir an önce evlensin de durulsun bu ve sonunda ona göre bir kız bulundu. Gerçi kız köylünün biriydi ama Behçet için çok iyiydi. Belki yola gelir, adam olur dediler ve everdiler Behçet’i.
Gitti eşiyle bir süre sonra, onlar sonunda İstanbullu oldular. Ayak uyduramadı bu gelin, biraz köylü ya, olmadı, bir süre sonra ayrıldılar. Bir kızı vardı, Çocuğu annesi yanına aldı.
Yusuf bu ya, durur mu yeni bir kız buldu. Bir süre sonra onu da bırakıp, unuttu. Gitti kız evine, Behçet bıraktı kendini yeni eğlencelere.
Ve bir gün evli bir kadına vuruldu. Aldı kaçtı kadını ve yeniden bir yuva kurdu. Kadın kıskanç ve bağlıydı kocasına, seviyordu. Çapkındı, durulmuyordu Behçet. Silah sıkmasını öğretti eşine. İki çocukları oldu. Mutlu gidiyordu evlilikleri, şimdilik sorun yoktu.
Yine iştahlandı Behçet, çapkınlık başına vurdu. Eşi çok kızıyor, deliriyordu. Yine böyle bir gün, sarı bir saç çıkmıştı eşinin ceketinden. Kadın delirdi, Behçet onu aldatıyordu.
Yasal silahını aldı kocasının, uzattı silahı alnının çatından onu vurdu. Hızlı yaşamıştı Behçet ve çok hızlı bırakıp gitti hayatı. Arkada iki yetim yavru bıraktı.
Kadın çekti cezasını yatarak yıllar boyu. Kızlarına Behçet’in abisi bakıyordu. Yıllar sonra çıktı hapisten anneleri, aldı çocuklarını gitti. Olan onlara olmuştu, birisi ölmüş gitmiş biriside yıllarca sürünmüştü. Bu sırada kızları büyüyüp, kendi yuvasını kurmuştu.
Hızlı yaşadı Behçet, her şeyi birden yapmak istiyordu. Yaptı yanlışlarını, hem kendi çekip gitti Behçet, hem yürekleri yakıp gitti. Bir hayat ki hepsi hüzün, hepsi dertti, bir hayat böyle bitti.