Begonya Şiiri - Buse Güngör

Sevdalinka'nın yüzü pembe bir begonya
Pencere ötüşüyle yüzüyor kıyıda
Çok eski bir yatık anıdan ürer tüm geceler
Gözyaşlarının ıslattığı ıslıklı boynumda

Bu ıslaklıkla diğeri var o bunu bilmiyor ah Manolya
O arpa yüzü yankılanır benim arp parmaklarımda
Çok eskimiştir artık o yüz yatırların arasından bana el sallar
Yine de yokuşlu kalbi ile hala tiner olur çekerim onu dudaklarıma

Sadece tek ayak topuğu yeterdi bir şaşı kaldırıma
Umarsız yürüyüşleri hala yankılanır kalem parmaklarımın tırnaklarında
Çok eskitilmiş benim begonya'm her zaman dualarını eskici elleri ile yapar ve beni bekler
İşte o an aralanmış kalbimin içinde filizlenen sigara dumanlarının içinde uyuturum o farkında olmasa da...