Begonviller saklar Şiiri - Tahir Azman

Kalbinin izleri, hatıralar…
Alıp götürür ruhumu,
Hafifçe taşır sahillere, begonvilli günlere.

Mavi-beyaz tahta masalara konar utangaç gülüşlerin;
Gamzelerine sessizce düşer masum sevincim.

Zülfünü rüzgârlar üfler;
Dağların gündüz zirvesinde, gecenin eteklerinde
Korkusuzduk çakan şimşeklere, gürleyen göklere.

Sağanaklara alışmıştık,
Islak çamurlara
Kocaman izler bıraktık biz.

Akşam düşerken koşardık sabaha;
Arkamız karanlık, yüzümüz güneş.

Ülke bizimdi; şehirler, kasabalar bizim.
Derelerden akardık
Önce nehir, sonra denizdik biz.

Kendimizle yüzleştik; sustuk…
Yüz göz olduk, telaşlandık; pişman olmadık.

Işıl ışıl sular, parlak mavi gökyüzü bile;
Durduğumuzda bulutlanırdı her şey.

Silinmiş izleri, kayıp günleri
Begonviller sarılıp saklamış.

Sanma ruhumuz gülüyor şimdi…
Eller ne bilir?
Yaz güneşsiz,
Bahar çiçeksiz…
Kalp ayazda üşüse de,
anıların sıcaklığı sarar ruhu…