Begonvil Şiiri - Muhammet Üresin

Begonvil sarmış evin tüm duvarlarını malum çok oldu kapıları açılmayalı
Erken bir vedaydı hatırlar mısın apar topar çekip gittiğin o son yaz akşamını
Gel son bir defa sarılayım sana derken ağlamıştın hani omzuma gömüp başını
Oysa çok iyi hatırlıyorum bin yıl yaşarım ben senle bu evde diyen biri vardı

Ne oldu o büyük aşığa diye hiç sormayacağım artık olan oldu biten bitti
Ve döndük boynu bükük bir çocuğa hiç utanma hıçkıra hıçkıra otur ağla şimdi
İki kördük biz aslında hep yanyana yürüdük ama hiç görmedik ki birbirimizi
Lafta söndürdük o ateşi ama dumanı yakıyor hala baktıkça gözlerimizi