Bedelsiz nimet Şiiri - Kemal Tekir

Hayat bedelsiz bir nimet,
O yüzden bilinmez kıymet
.Hayattayken çalışarak,
Sahip olunan eşyanın
Kıymetini biliriz de,
Bedelsiz verilen canın,
Kıymetini pek bilmeyiz
.Bazıları hayatı,
Sanki miras kalmış gibi,
Har vurup, harman savurur.
Bazı mirasyedilerin kendilerine,
Miras kalan malın,
Değerini yeterince,
Bilememesi gibi.
Hepimiz yatarken uykuya,
Sabah kalkacağımızı,
Hesaplayarak yatıyoruz.
Uyanamadan uykuda,
Ölebileceğimizi düşünmeyiz.
Uykudan sağ kalkınca,
Hırsla güne başlıyoruz,
Nasip, kısmet kavgasının,
Bazen amansız rekabetin,
Pençesine düşüyoruz.
Günler, aylar, yıllar derken,
Ömrümüzü tüketiyoruz.
Bazılarımız yaprak misali,
Hayatın önünde savruluyor,
Bazılarımız da hayatı,
Peşimizden sürüklüyoruz.
Hayatımızın kumandasını,
Heves ve arzular ele geçirince,
Tutkularımızın önüne çıkan,
Engellere tahammül edemiyoruz.
Haklı nedenlerle de olsa,
Kişisel ve yasal sınırlamaları,
Hayatımıza müdahale,
Gibi algılıyoruz.
Sınırsız özgürlük özlemiyle,
Hayata bakmaya başlıyoruz.
Hayatımızda kargaşa,
Düzensizlik başlıyor.
Fırsatlar felakete,
Umutlar, hayal kırıklığına,
Sevgiler, nefrete dönüşebiliyor.
Çelişkiler iç içe,
Yaşanmaya başlıyor.
Soğukkanlı düşünürsek eğer,
Şans,fırsat,umut, felaket,
Bize bağlı durumlar değildir
Bize rağmen çoğunlukla,
Bizden bağımsız hareket ediyor.
Hayatımız hızlandıkça,
Sınırları kaldırdıkça.
Hayatımızın kontrolünü,
Yavaş, yavaş yitiriyoruz.
Çok mutlu olduğumuz anda,
Ani bir hastalık,
Ölüm haberi alıyoruz.
Umulmadık bir felaketle,
Karşı karşıya kalıyoruz.
Güçlü olduğumuz bir dalda,
Sınav kaybetme, fırsat kaçırma,
Sadece imzaya kalmış,
Bir antlaşmanın iptali.
Zarar etme,iflas gibi,
Bozgunları tadabiliyoruz.
İrademizi arzular,
Teslim almışsa eğer,
Bencillik, açgözlülük, doyumsuzluk,
Yaşam felsefemiz olabiliyor.
Başkalarının olan her şeyi,
Bize yararı yoksa,
Kıskanmaya başlıyoruz.
Hırsa esir olunca,
Gördüğümüz her şey,
İştahımızı kabartıyor.
Onları ele geçirmek için,
Her yolu mubah görüyoruz.
Malımız, mülkümüz çoğaldıkça,
Güçlendiğimizi sanıyoruz.
Ele geçiremeyince de,
Hırstan ve hasetten,
Kendimizi yiyip bitiriyoruz
Bu oyunlardan sıkılmıyoruz.
Bu yüzdendir belki,
Soluklanmayı unutuyoruz.
Durulması gereken yerleri bilmiyoruz.
Ekmek kavgası sürecinin,
Bizi öğütmeye başladığını,
Bu yüzden İdrak edemiyoruz.
Sürecin farkına varsak ta,
Zaman hızla akıyor.
Dünyalıklar çoğalırken,
Zaman tükenip gidiyor.
Arada bir soluklanıp,
Geçen günlerin, ayların,
Muhasebesini yaparız.
Çarklar tersine dönmeye başlar,
Peki sonuç ne olur?
Bütün nehirlerin denize,
Akıp gitmesi gibi
Bütün yollar ölüme çıkıyor.
Biz ölümü unutsak ta,
Ölüm bizi unutmuyor.
Ölüm kimseyi ıskalamıyor,
Kimseye ayrıcalık tanımıyor.