Çocukken faytonlar vardı şehrimizde.
Henüz otomobil yoktu bugünkü gibi.
Şehir içi ulaşım onlarla sağlanırdı.
Ne çok severdim, arkalarına asılarak binmeyi.
Ancak iki kişi asılabilirdi bir fayton arkasına
Binebilenler keyfini çıkarırken, diğerleri kıskanırdı.
Bağırırlardı avaz avaz.
Bilmem ki nasıl anlatsam;
Nasıl, nasıl, size derdimi!
Bir dert ki yürekler acısı,
Bir dert ki düşman basına.
Gönül yarası desem...
Değil!
Devamını Oku
Nasıl, nasıl, size derdimi!
Bir dert ki yürekler acısı,
Bir dert ki düşman basına.
Gönül yarası desem...
Değil!




EVET VELESPİTİ HALA SEVİYORUM...NE HOŞ ANLATMIŞSINIZ VE DOĞRU.LİSEDE İSE YAŞADIKLARIMIZ KARDEŞÇE SEVGİLER..SANKİ HEP KARDEŞTİK SINIFÇA....SONUÇTA İNSAN SEVGİ İLE BESLENİYOR...OLGUNLAŞTIKÇA DEĞERİ KAT KAT ARTAN BİR SEVGİ BU..SAYGILAR ..TEBRİKLER...
elinize yüreğinize sağlık, eğer insan bişeyleri böyle sevip isterse ve ödeyeceğide bir bedel varsa görmez onu,düşünmez, tekrar yüreğinize sağlık
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta