Bedel Şiiri - Orkun Aydın

Tanınmıyordu;
Yalnızlığını hissediyordu kadın
Sürüklenmişti yüreğimden taaa buralara kadar
Deniz gibiydi;
Uçsuz bucaksız, derin, yaşamsal ve ölümcüldü
Farklıydı;
Bir sonu vardı başlangıcını yaratan
Yüzünde bitmeyen aşkların çilesi
Ellerinde bir gökyüzü yağmur
Ve lanetlenmiş yüzlerle doluydu sinmiş bakışları
Belliydi dinmeyen acılara yüz tutmuşluğu
Nefes nefese beklemişti o anı
Ateşe vermişti kendini, sıyrılmıştı bir gezginin yüreğinden...
Belki de yanıyordu ölüyordu belkide
Bütün kötülükleri yüklemişti içine
Yükledim çıkmazları gözlerine
Hemen hemen her akşam yarıçıplak bulmuştum onu
Yakarken sevişmeleri
Yakıyordu sonsuzluğa bahşederek kendini
Ama biliyordu ki;

Beslenmeliydi zaman zaman bedenler
Sevişmeleri unutup tatmalıydı acıları...