Bebeğim Şiiri - Erdal Gişi

Bebeğim;
Kollarım sonsuza kadar taşıyabilir,
gözlerim gözlerinden başka görmeyebilir,
gülmenden-ağlamandan gayri sese-soluğa kulağımı kapayabilir,
bir ömür saçlarını okşayabilir,
etrafında pervane olabilir... ağlayabilirim.

Her tebessümün anısına bir fidan dikebilir,
her ağlamanda birkaç damla yağmur olup yağabilir,
her nefesini dünyanın apayrı noktalarında, apayrı rayihalar-mevsimlerle zenginleştirebilirim.

Yaşaman ölmeme muhtaçsa,
ne yapar ne eder göçenler kervanını dahil olabilir,
Servet mi makam mı diliyorsun bırakabilirim.
Allah’ın mükemmel yarattığı şu insan bedeni, beyni, yüreği... nelere kadirse inan hepsini yapabilirim.

Ancak, Mutluluğun;
yaşamanın, sevilmenin... öpülmenin mi,
yoksa bir yolunu bulup, bir nefes daha beklemeyip,
bir elveda tebessümüyle pervaz etmenin mi özünde saklı bilemiyorum.

Adına büyüttüğüm fidanlar...
yemişi, gölgesi, kokusu, rengiyle mi...
yoksa varolan hayat suyunu da sömürmekle mi karşılayacaklar... bilemiyorum.

gözyaşına karışan gözyaşımı,
tebessümünde kaybolan-eriyen benliğimi,
taşlaşan kollarımı, delik deşik uykularımı...
azabını derinleştiren, zindan yollarını süsleyen, zehrini altın kasesinde gizleyen... akrep gönüllü bir dilbere mi,
efsunlu, hoş kokulu, lalezar içinde ahşap çardaklarda bir içten huzura mı yorarsın onu da bilmiyorum…

Bebeğim, bu telaş, heyecan, karmakarışık...
bu her şeyimden vazgeçişimi,
beyazlayan ve dökülen saçlarımı,
bu sessiz yıkılışlarımı, kendine esin ve besin kaynağı mı,
yoksa tiksinmeye, vazgeçmeye, kaçmaya, tükenmeye sebep mi görürsün bilemiyorum.

Belki aydınlanman yanmamda saklı,
belki hezeyanlarımda huzurun var,
belki yok olmam varlığının sırlı anahtarı.

Ama, sensiz bir hayatın hayali, darağacında türkü söylemekten farksız,
sensiz bir rüya, yataklara kurulu akrep yuvası,
sensiz ben; baykuşların hüküm sürdüğü lanetli harabe.

Ve bebeğim, bir de son ihtimal, sen ve ben...
Sen ve ben, sedef kakmalı taht ve tâc...
Semayı yıldızlarla süsleyen kandille som elmasın buluşması...
Bamteli avcılığına çıkan tınıların, güftelerin, seslerin en bütünü, en özü...

Bebeğim, bitmeyecek bir endişeyi, bir istifhamı yazıyorum yine...
ama ne senin dile gelmen nede gelsen bile bilmen mümkün.

Öyleyse, ne yaşamam ne de ölmem mümkün.
Bir çaresi olmalı, bir hekimi olmalı...
hiç değilse bir anlamı-manası olmalı…

Bebeğim;
Ölü gibi yaşamamın, yaşıyor gibi ölmenin... bir manası olmalı

2002