Gecenin Fısıltısı Şiiri - Özgen Öz

Çok eski zamanlarda, insanlardan önce bile gizemli bir vadinin olduğu söylenirdi. Bu vadide, zamanın ritmi farklı işler, geceler yıldızlarla konuşur, rüzgarların fısıltıları kalplere dokunurdu. Bir adam, hayatının yalnızlığını omuzlarında taşırken bu vadide dolaşırdı. Her adımı, bir sessizlik ve özlemle yankılanırdı. Vadinin tepeciklerinde dolaşırken, yüreğinde bir boşluk hissettiği anlarda bile umut taşırdı: bir gün, ruhunun diğer yarısını bulacağını bilirdi. Bir kadın, vadinin diğer ucunda, dağların ardında yaşardı. Onun kalbi de bir fırtına gibi çarpardı, ama gözleri hep uzaklara, yıldızlara bakardı. Her gece, ayın ve rüzgârın rehberliğinde vadinin derinliklerine yürür, adını hiç bilmediği birini arardı. Bir gece, gökyüzü olağanüstü parlak ve sessizdi. Adam vadide yürürken bir ışık gördü; kadın dağlardan vadinin ortasına indiğinde, iki ruhun karşılaştığı an geldi. İlk bakışta, kelimelere gerek yoktu. Gözleri birbirine değdiğinde, zaman durdu, dünya nefesini tuttu. Her ikisi de, yıllardır hissettikleri boşluğu ve özlemi bir anda hissetti. Ama aşkın doğası da mitolojik bir sınav gibiydi. Sabaha doğru, kadın dağlara geri dönmek zorunda kaldı, adam ise vadide kaldı. Eller boştu, ama kalpler doluydu. Her gece yeniden arayış, her gece yeniden umut vardı. Yıldızlar fısıldar, rüzgar yolları gösterirdi: “Bekle, tekrar buluşacaksınız.” Zamanla, vadideki insanların anlatıları bu hikâyeyi efsaneye dönüştürdü. Ve hala geceleri, rüzgârın uğultusunda, vadinin tepeciklerinde, iki ruhun birbirini arayan fısıltıları duyulur.