Bazı Boşluklar Dolmasın Diye Vardır

hayatta, senin hayatında,
o hayatın içindeki sen de,
kayda değer bir şey yok aslında.
sonsuz boşluğun maviliğinden
kırmızıya çalanlarız,
çalıntı olanlarız.
bize ait olmayan şeyleri sahiplenirken,
emanet bedenlere
kaçışan ruhları hapsediyoruz
korkusuzca — ve biraz da ahmakça.

hapsederken sandık ki unutulur;
oysa bazı ruhlar gitmez, iz bırakır.
silinmeye direnmeyen,
ama silinince yeri daha çok görünen...
ve biz,
bir şeyin eksikliğini değil,
bir şey olmamışlığın izini taşıyoruz.

bütün bu izlerin arasında
ben de kendi payımı alıyorum;
belki de bu yüzden
her sabah aynı yarım kalmışlıkla uyanıyorum.
tamamlanmayı reddeden bir his gibi,
içimde yankılanan bir sitem.
zaman değil artık içimi delen;
zamanın içimde yankılanması,
geçmiş bir batık şehir gibi.
bazen anılar değil,
o anılara kim olduğumu
anlatamamak yoruyor beni.

unutmadım,
ama hatırlamak istemiyorum artık.
aynaya baktığımda
gözlerim başka birine ait gibi.
adımı söylediklerinde dönüp bakmıyorum,
çünkü kim olduğumu çoktan unuttuğum yerlerdeyim.
sonra sessizliğimin içinde biri beliriyor:
“anlıyorum” diyor.
oysa anlaşılmak, suskunluğu da duymak ister.

ben kelimelerle susarken,
sen gürültünle geçip gittin içimden.
ardında kalan sessizlikle
kendime döküldüm sessizce.
nedenini bile bilmeden,
bir dua gibi yükseldim içime.
ama tanrı da artık başka bir dilde susuyor.
ne yakardım, ne küfrettim;
sadece baktım boşluğa.
cevaplarını bildiğim halde
sormaktan vazgeçtiklerim gibi...

ve sonunda kabullendim:
bazı boşluklar,
dolmasın diye vardır.