K:
Hayır isteme benden bunu. Ayrılamam senden. Lütfen bitti deme bana. Onca anı, onca hatıra... Yok, yok olamaz.
E:
Bende istemiyorum ayrılmayı ama mecburuz
Bitirmeliyiz bu aşkı ne başı var nede sonu Hem şey
herkes ve herşey bize karşı zorlaştırma lütfen aşamayacağımız engeller var.
K:
Biliyorum ama başarabiliriz. Hem bizim sevgimiz o kadar büyük ki. Hem ben seni gerçekten seviyorum. Baksana şu gözlere, içlerinde bile sen varsın. Bak şu ellere, ellerinin izi var hâlâ. Nasıl ayrılalım derim, nasıl?
E:
O gözlerde kendimi bulduğum doğru... Ellerimde hâlâ teninin sıcaklığı var ama sadece bunlar yetmiyor. Hayat öyle oyunlar oynuyor ki, bazen sevgi bile yetmiyor. Ya daha da yaralarsak birbirimizi? Ya sonunda her şey tükenirse?
K:
Tükenen ne? Adam, gözlerin mi, sözlerin mi? Ne tükenen? Gözlerin tükenirse al, gözlerim senin olsun. Sözlerin tükenirse al, dilim senin olsun. Sensiz ne önemi var ki yaşamanın, nefes almanın? Ne önemi var, adam?
E:
Senin bu cesaretin, bu sevdan... Kalbimi yerinden söküyor. Ama bilmediğin bir şey var: İçimde öyle derin yaralar var ki, ne gözlerin ne de sözlerin iyileştirebilir onları. Seni de o yaraların içine çekmekten korkuyorum. Seni kaybetmekten değil, seni bu acıya mahkûm etmekten korkuyorum.
K:
Aşkın fedakarlık olduğunu bana öğreten adam sen değil miydin? Bak işte şimdi fedakarlık sırası bende. Sürekli kolunu gösterip durma bana. Tamam, biliyorum yaralısın, sakatim diyorsun ama tek sorun kolun mu?
Hayır, biliyorum yalan söylüyorsun. Tek sorun benim bir kolumun olması. Ben ne söylersem söyleyeyim seni ikna edemeyeceğim, anlaşıldı. Peki, şimdi aramızdaki tek sorunu ortadan kaldıracağım. Madem kolum sorun, izle bak.
E:
Hayır, sakın yapma! Bu böyle çözülmez. Kolumun olmaması seni sevemeyeceğim anlamına gelmez. Benim sorunum bu eksiklik değil... Kendi içimde verdiğim savaş. Seni de bu savaşın içine çekmek istemiyorum. Ama sen bunu anlamıyorsun, değil mi?
K:
Ah, ah! İşte şimdi eşitiz. Madem ki kolumdu bizi ayıran, kesip attım işte!
E:
Ne yaptın sen? Bu delilik! Bunu kendine neden yaptın? Sanıyorsun ki, kolumu kaybetmek bizi ayırdı... Oysa senin böyle düşünmen beni en çok yaralayan şey. Sevgi, böyle bir fedakarlıkla ölçülmez. Kendini mahvetmeni asla istemezdim!
K:
Seni o kadar çok seviyorum ki adam lütfen hiç ayrılmayalım
E:
Ama kolun kanıyor
K:
Boş ver kanayan kolum olsun yuregim kanamasında
E:
Seni çok seviyorum kadın kadınım
09.10.2024 15:04
Kayıt Tarihi : 9.10.2024 15:06:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!