Bazen Susar İnsan Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bazen sadece susar insan,
Konuşacak kelimesi olmadığından değil;
Kırmaktan, dökmekten, dağıtmaktan
Korkar insan.
Zordur, dilinle dudağın arasında
Kelimeleri tutmaya çalışmak.
Zordur, yutkunup yutkunup susmak...

Ben de sustum.
Yıllarım susmakla geçti.
Bir de dönüp baktım ki geriye;
Her şey ve herkes bana yabancı.
Ellerimi,
Gözlerimi,
Yüzümü tanıyamadım.
Kabullenmeyi düşündüm yeni beni,
Ama yapamadım...

Bir yabancıya bakar gibi baktım gözlerime,
Bir yabancının elini tutar gibi dokundum ellerime.
Yüzümün her bir kıvrımını yeniden keşfettim
Ve anladım ki;
Ben, beni çok ihmal etmişim.

Sonra özür dilemek istedim:
Önce yüzümden,
Sonra ellerimden,
Ve en çok da gözlerimden.
Aynaları çatlatan güzelliğim gitmiş,
Yüzümde açan çiçekler solmuş,
Ve avuç içlerim kelebek ölüleriyle dolmuştu...
Özür dileyemedim.
Sustum.

Tam cesaretimi toplayıp
Aynanın karşısına geçtim ki...
Bir de ne göreyim:
Saçlarımda aklar,
Yüzümde çizgiler...
Dönmek istedim geriye,
Ama onu da beceremedim.

Sonra irkildim yatağımda
Ve uyandım...
Rüyaymış yaşadıklarım.
Daha sıkı tutundum hayata,
Daha çok baktım aynaya.
Sıkı sıkı tuttum umutların, yarınların ellerinden.
Artık biliyorum:
Ben izin verdiğim kadar var acılar.
Ve ben bugün,
Sadece mutluluğa, huzura ve sevgiye izin veriyorum.

Dol yüreğime, aşk...
Bedenimden taşsın mutluluk!
Çiz yeniden kaderimi, çiz kalemim,
Biten silgime inat...
30.04.2025 11:37