Duvarda asılı bir çocukluk fotoğrafı,
Gözlerim bakıyor ama içi bomboş.
Kelimeler yarım, cümleler tutsak,
Sustum çünkü hiç kimse duymadı.
Bazen kelebek olup uçmak ister insan,
bazen kaçmak.
Bazen kozasına çekilip de iç dünyasıyla hesaplaşmak.
Açsam kanatlarımı, düşer miyim yere?
Yoksa göğü deler miyim, içimdeki bu öfkeyle?
Kendimden kaçarken buldum ben kendimi,
Kırılmış bir pusula gibi, giderim hep yanlış yöne.
Ve bazen… hiçbir yere varmak istemez insan.
Sadece savrulmak…
Nereye götürürse Rüzgâr...
Söz Müzik : Semih Kayış
Kayıt Tarihi : 17.6.2025 19:51:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!