Bayrampaşa ve Ben Şiiri - Dılbirin Polat

Leylim ley bayrampaşa,
deve kazanı olmuş yüregim.
bıçak kesmez ağızlardayım,
Ama ben umutluyum,
ben sevda zemberegi,
ben darlıgın, zor devrin insanıyım.
Vakit akşam, hafif karanlık,
inlercesine bayrampaşa.
sinsice üzerime gelmekte,
Çünkü bir ben bilirim,
umutsuzluga umut kılıfı dikmekte.
Bu umutsuzluk tezgahında,
Yinede yüregim,
herşeyi,iyiye yormakta.Güzellige hasretle de olsa,
yarın gibi,yarın gelecek gibi bakmakta.
Voltalar kesilmez gibi,
kesilmezcesine gidip gelmekte,
Yine umutsuzluk ve yine benim içim pusuda.
Beni belirsizliklere, keşmekeşliklere sürmek istemekte.
Oysa o bilmiyor,
umudu avuçlarımda tuttugumu.
Hisedersem bildigini,
Bilmiyor zulalayacagım umudu.
Umuda sahip olacagımı bilmiyor.
Bilmiyor, öldürsede umudu,
Benim umuda analık yapacagımı,
Onu tekrar doğurabilecegimi.
Onu benim doğurdugumu bilmiyor.
Bilmiyor,
benim çetin ceviz,sarsılmaz olduğumu.
Hergün doğar gibi doğdugumu,
Ordu gibi güçlü oldugumu o bilmiyor.
O bilmiyor benim eşkalimi oldugumu,
Ne dertlerle, ne kasırgalarla,
Ne sorunlarla savaştıgımı.
Nasıl? ne şartlarda,
nasıl galip geldigimi,
Ne o ne başkası bilmiyor.
Bilmiyorlar benim kim oldugumu,
Kimse bilmezken bayrampaşa mı bilecek.
benim kim oldugumu,
Özlesemde dörtduvarsız sabahları,
gönlümce seller gibi akmayı,
dilegimce yaşamayı,
Her anı anında yaşamayı,
Özlesemde farketmez.
Farketmez özlemlerin yoğunlugu,
Sorunların ağırlıgı,
Mahkemelerin,fezlekelerin tutarsızlıgı.
Avukatımın şahitlerin,
yanlış beyan vermeleri farketmez.
Yıldırmaz beni,
Acılara beni gebe bırakması usandırmaz.
Kıramaz yaşama umudumu.
Çünkü biliyorum artık,
Nasır tutmuş yaralarım,
Birer perçem olmuş artık.
Hiçbirşey farketmez,
Öyle ki? Ne kurşun, ne bayrampaşa,
Acıya kurşun işlemez.

dılbırin polat