Bataklıkta Bir Ömür Şiiri - Selimtan Göl ...

Ömrümün ilk senelerini büyük zevkle yaşadım.
Baharın mutlu şölenlerinden farksızdı hayatım.
Bir ömrün tadabileceği en güzel meyveleri tattım.

Hayatım şölen edasıyla karşılandı, bayram gibi
En şaşalı yemekler de önüme yer yer serildi,
Yer yer yürüdüm delerek güzelim kara geceyi.

Yeri geldi ezdim parmak ucumda yılanın kafasını,
Caydırmaya çalışan bu şölenden ayartıcı yılanı.
Yeri geldi kızıl gökle yaz akşamlarında gezdim,
Yine de içimdeki açlığı hiçbiri benim doyuramadı

Vakti gelince izledim aynı tepeden gün doğarken,
Vakti geldi aynı yerde bu sefer izledim gün batarken.
Hiçbiri yeterli gelmedi bu içindeki kurdu doyurmaya,
Düşledim acaba ne var bundan öte, o beni kemirirken

Hayatıma bıkkınlık getirmiş olan bu bayağı gün ışığı
O kadar sönmüştü ki daha iyi aydınlatıyordu mum ışığı.
Yetersizlik hissi baştan çıkarttı çekti gecenin karanlığı.

Çevirdiğim gözlerimi bunlardan, güzel bir geceydi,
Yağmurlu gecede camdan kayan damlalar gibi
Bir anda gözümden düştü, bu dünyanın her şeyi.

Ben de sarıldım güzel gecenin karanlığına,
Ve o da itiraz etmeden geri sarıldı sessizce bana.
Güttüm, kederle tıka basa doymuş bir ömür,
Neticesinde karanlık daha iyi geliyordu bu cana.

Bir tilki gibi sinsice yaklaştım, güzel her şeye,
Güzelliği bir köpek gibi boğdum bir gecede.
Susturdum bana çalan borazanlarını kaderin,
Miras bıraktım bunca elemimi beni sevenlere.

Kırdım aynalarımı, çünkü iğrendim kendimden
Beni ben yapan her şey kopsaydı da benden,
Dönebilseydim keşke "Ben" dediğime eskiden.

Farkındaydım çok bir imkanı yoktu bunun ama,
Umut etmek güzel şeydi. Tutuyordu dikenli dallarla,
Bırakmıyordu beni sessiz karanlığa o, aşağıya.

Vaktiyle kederin hırçın suları pansumanken yaralara,
Çevirmişti ayaklarımın altındaki toprağı çamura.
Ve uyandığımda bulmuştum bir bataklıkta kendimi,
Gırtlağa kadar batmıştım bile bir başıma çamura.

Bağırdım, "Kimse yok mu gelecek yardıma?"
Bağırdım, yırtıldı gırtlağım, avazım çıktığınca.
Ancak farkettim ki, bu çamur benim cenazemdi.
Benim sonsuz tabutum olacaktı bu bataklık da.

Farkettim ki o bataktan olmadığını hiçbir kurtuluşumun.
Sonunda kaderimi kabullendim, indim daha da derin
Üstelik karar verdim üstesine gitmenin bu korkunun.

Karanlık bataklık kendi sesimle konuşuyordu bana
Canım şeytanım, dedim, ah beni de sen anla.
Ancak o bile bakınca karartıyordu yüzünü bana.