Ağıtlar Şiiri - Selimtan Gölemen

Sanki çok da umrumda bu dünya,
Sanki bilmem günümü gün etmeyi.
Öldürüyorken beni bu yangın yeri,
Değmiyor vallahi çabalamaya dünya.

Ne emek eden alıyor karşılığını,
Ne yatan miskin cezasını çekiyor.
Ve aptal gibi bazılarımız bekliyor,
Nemesis'i, ilahi adaleti, harçlığını.

Alınmıyor mu ayaklar altına onurum?
Değil miyiz asıl mutluluktan habersiz,
Beklemiyor muyuz mutluluğu çaresiz?
Doğruya peygamber olalım diye eğildik.

Hiçbir şey değmiyor yaşamaya ama,
Değiyor yaşamaya sesini duymaya.
Ve ben her şeyden geçiyorum ama,
Sade sensiz olmak korkutuyordu beni.

Ve insanın başına geliyor en korktuğu
Şaşırtmıyor asla kaderin kendi yolu
Beklerken gelmesini üstümüze güneşin
En karanlık gece bize açıyor kucağını.

Haklıydılar, evet. Kalbim başkasına atıyordu,
Bastıramadığım atışları duyuldu kalbimin.
Şimdiyse bakmaya kıyamadığım o zambak
Koparılmıştı, ben gözümden bile sakınırken.