Başlıksız Şiir Şiiri - Ayşe Uçar

uyku tutmadı
masamda hokkam
elimde ucu kırık divit...

(haydi rastgele...)

saçları salaş
dili dolaşık...
pasaklı mı pasaklı
şımarık bir çocuğun gözleriyim

şimdi
gezip tozmalı kelimelerin dar sokaklarında
üç beş tur atıp, derin nefesler çekmeli...

.....

fistanı kirli gecenin
süzüm süzüm süzülüyor yıldızlar
aklı dağınık ay’ın...
geçmiş hatıralarının peşine seğirtmekle meşgul
(en rahatı) köşe başında salınan sokak lambası
uçuşan pervanelerin gölge danslarını seyrediyor

of! ... sıkıldım
gölgelerde gecede beni hiç açmıyor
daha neşeli bir şeyler olmalı
dağıtmalı çocuk yüzümün kederlerini

(illâki! ... masalımsı bir şeyler olmalı, çocuk aklım geceden ne anlasın)

keşke (olsa...olabilse)
şöyle babacan yüzlü tonton bir dede
yüzünde yuvarlak gözlüğü
çıkık elmacıklarında kırmızı tebessüm
götürse beni uzaklara...

bilmediğim, görmediğim
duymadığım masalsı diyarlara...

ah! içimdeki dışımdaki ihtiyarı hiç dinlemese aklım
(vıdı vıdı vıdıcı... gülmeyi unutmuş)
belki de haklı
böyle berbat bir dünyada yaşamak
aklı olan için zül...
(çivisi çıkmış insanlığın)

neyse
geçelim...
geçelim efendim bunları
zaten ruhumdaki fırtına büyük
koptu kopacak kıyametimin vaveylası
galibiyetsiz savaşların mağlup neferiyim (hep)

aslında
(laf aramızda kalsın, aman duymasınlar!)
ikisinden de çok bıktım
kimden mi?
hay Allah! ... siz beni hiç dinlemediniz galiba

vazgeçtim
yazmaktan çizmekten
yoruldum yine...
neden mi?
hay Allah! ... siz beni hiç anlamadınız (galiba)
yaşlı ruhumdan, çocuk kalbimden (tabi)

onlar
didişip yerken birbirlerini
(uykuya teslim olmalıyım, beni en iyi rüyalar anlar)

bugünlerde
dilime eski bir türkü pelesenk
“tin tin tini mini hanım”
“seni seviyor canım”

selamlar olsun
şeftali ağaçlarına
ve hâlâ meyve veren tüm ağaçlara
neşeyle öten kuşlara
pembe pembe açan sardunyalara...

(sürç-i lisan ettim af ola efendim)
gittim...

29 /11/2011