Başlık Şiiri - Nazım Yusuf Arslan

Çalındı bir öğle vakti kapısı, gönlümün
Baştana aşağı değil, 4'te dördümün
Önce kaynadı, sonra kavruldu kapıları
Öznesiz, Masallarla dolu ömrümün

O "an" zaman değildi belki duran.
Belkilerin ta kendisiydi yorulan.
Öyle bir kapı eşiğindeydi.
Her çalındıkça kim o sesleri daha da uzaklaşan.

Kuzeyinde, güneyinde, doğusunda, batısında.
Kaç dize yazılırdı bir günün ortasında.
Gölgesi eşitken boyların, yanyanayken.
Tüm hayatların arkasında.

Onikimiydi, yoksa onüçmüydü, durduğum.
Çamlarının ardında kördüğüm olduğum.
Hatıralar, oncaydı, yada dalında goncaydı.
Güneş tepedeyken mavisinde boğduğum.

Çok emek ister kimi diyarda.
Kiminde beklemek zorunda.
Uzadı filizler, eşitken boyu gölgenin.
Yeşeren umutlar gibi, bu kapıda.

Kuzeye, bir ateş düştü güneyden.
Aydandı, onbiriydi, ben de dördünden.
Yaşı da, kuruyuda yakan, otuzmuydu bilmem ne.
Beş ay mı sonraydı, yoksa yüzellicisimiydi fecrinden.

Fazlasıydı sorularının fennin kitaplarının
Yapmak isteyip te yapamadıklarının.
Yazgısıdır kim bilir müebbetliği.
Parmaklıklar ardına saklanan duygularının.

Ne fark eder ki olsa tarlan çorak.
Herşeyi verendir bizi halk eden son durak.
Göz gerekmez görene, beden yaşamak isteyene.
İnsan beşer, gelip geçer. Dışarıyı gösteren penceren toprak.