Başlamayan Hikaye Şiiri - Emre Koçakoğlu

Arnavut kaldırımlı
Boş sokakta volta atmaktaydım
Bu sokaktan çıkarmıyordu
Beni ayaklarım
Deli akıyordu kanım
Hani dünya yıkılsa
Acımazdı canım
O zamanın bir numaralı
Serseri takımındayım
Çoraplar beyaz
Sivri burun,
Yumurta topuk ayakkabı
Mahallede kızlara
Hava yapmaktayım
Tespih elde, ceket omuzda
Kendimce caka satmaktayım
Sanıyorum alemin kralıyım
Derken eşya yüklü
Kamyon döndü sokağa
Ardından lüks bir otomobil
Baktım şöyle bir meraktayım
Geçen ay cartayı çeken
Halime teyzenin evinin önünde durdular
Kalantor bir bey indi otomobilden önce
Sonra kokoş bir hanımefendi
Arka koltuktansa
Bir kız güzel ve sade
Sonradan öğrendim
Henüz onsekizinde
El ayak dolaştı kızı görünce
Düştü tespih elden yere
Baktı güzel kız güldü sadece
Dünya durdu o an
Bir ağrı saplandı
Deli dolu yüreğime
Üşüdüm sıcak yaz gününde
Başladı bedenim titremeye
Tespihi aldım yerden almasına
Ama güzel kızın bakışı üzerimde
Eşyalar yerleştirildi
Karşı komşumuz
Rahmetli Halime teyzenin evine
Sokaklar mesken olmuştu artık bana
Bekliyordum gündüz gece
Güzel kızı görmek ümidiyle
Gözlerim dolaşıyordu
Kapı pencere
Görürse gülümserdi belki yine
Güller açardı güzel yüzünde
Boşvermiştim serseriliğe
Bekledim günlerce
Güzel kızı görebilmek ümidiyle
İlk defa kaptırmıştım
Gönlümü böylesine
Anlam verememiştim kendim bile
Bir kez görmüştüm onu sadece
Yetmişti belki de
Gözümün önünden gitmiyordu hayali
Ne gündüz ne de gece
Bir hafta geçip gitti böylece
Sakız olmuştuk milletin diline
Serseri takımı dalga geçti halimizle
Havamız, cakamız bir olmuştu yerle
Her şeye rağmen değerdi be
Ah görebilseydim onu bir kere
Haklılardı belki de
Bu zengin kızı
Bakar mıydı benim gibi serseriye
Benimkisi hayaldi işte
siren sesiyle inledi ortalık
Yedinci gece
Bense beklemekteydim yine
Ambulans karşımda durdu
Bakakaldım öylece
Hemen kendime gelip
Karşıya geçince
Gördüm onu
Yalnız bu kez sedyede
Gülümsedi beni görünce
Elindeki kanlı mendili
Attı yere
İki gün sonra geldi cenaze
Hastalığı da kendisi gibiymiş ince
Nereden bilebilirdim yakalanmış vereme
Delikanlılığı bi kenara bırakıp
Ağladım günlerce
Başlamadan biten bu acı hikayeye
Arnavut kaldırımlı boş sokağa
Boş girdi bu kez kamyon
Geldi durdu yine
Bu kez bizim evin önünde
Kalamazdım artık bu evde
Taşınma sırası bu kez bizde
Sokağı bıraktım başka serserilere
Bu kez tespih yoktu elimde
Sımsıkı sarılmıştım
Ondan kalan kanlı mendile...