Başka Bir Gökyüzü Şiiri - Şahin Çınar

Sokağının Adını Unutmuş Bir Evde

sesin yankısı sürünüyor taşın belleğinde,
ayrılık öyle ağır ki —
dudak izleri kalıyor solgun fincanlarda.
sen dokunmuyorsun artık,
parmak uçlarımda üşüyen saatlere.

şehir,
kendini emziren bir bebek gibi
susmayı öğrenmiş.
sokaklar...
her kaldırımda yürünmemiş cümlelerin çekincesi,
her köşe başı
bir başka suskunlukla çatallanıyor.

(dün gece eski bir zarfta adını buldum:
“aşk,” demişsin,
“bazen adresini kaybetmiş bir mektup gibi.”
gelmez, gitmez —
pulu eksik ama niyeti tam.)

göğsüm —
bir zamanlar rüzgârla çarpışan bir gül bahçesiydi.
şimdi orada,
yorgun bir kapının gıcırtısı;
gözlerinde sabah açmamış çocuklar,
bakıyor hayata
sanki ilk defa ezberden.

çekip gitmeliyiz, sevgilim,
çünkü bu şehir artık
bizden yana susmuyor.
yeni bir gökyüzü bulmalıyız,
sokağının adını unutmuş bir evde;
çay demlemeliyiz
kararmamış bir sabah için.

ve tren —
hala kalkmadıysa,
bir bilet alalım:
sadece gidiş.