Başın Pınar Ayakların Göl Olsun

Bilirim seni, kendimi bildiğim gibi,
Benim için üzülmediğin gibi,
Sevinmezsinde.
Ağla, demiştim benimle vaktiyle sana
Gülüp geçmiştin.
Şimdi sevin, övün diyeceğim;
Bu bendeki ben, senin eserin:
Lakin dövüneceksin, gün dövünme günüdür.
Çünkü bu kuş;
Uslu uslu kafesine tüneyen,
Ardından başına kaşık vurup da,
Defettiğin, gönül mezarlığına defnettiğin,
Ve de nefret ettiğin o kuş değil!
Ben artık kendi kanatlarıyla göğe tutunan,
Özgürce umut türküleri söyleyen
Umudun Zümrüd-ü Ankası’yım.

Ben unuttum seni.
Hadi, yapabilirsen,
Söz geçirebilirsen kendine
Sende unut beni.
Ama yapamazsın!
Zira nefesim öyle bir güçlü,
Öyle bir içten ki uçuşum;
Fark ediliyor artık kanat çırpışım.
Gözlerin kör olsa da,
Kanat seslerimden yok hiç kaçışın.

Benim için her şey bitti
Sen ağla, sen yan.
Geçti, gitti, bitti sürdüğün o devran.
Bundan böyle uğramaz semtine,
Ne kervancı, ne de kervan.
Dövüldü ekin, kalktı harman,
Başın pınar, ayakların göl olsun!