Başıbozuk Kumpanya Şiiri - Kağan İşçen

ayaklarım sulak bir asfalta yapışkan
veremli ışığım benim
öksürdüğün gecede loşlaşan bu safra
sensizlikti demeyeceğim bundan sonra
şemsiyemin altında gün yüzü görmemiş
çırılçıplak doğmamış bir çocuğum
çünkü yağmur soğuğu hiç bu kadar güzel
değmemişti tenime

artık yalnızlığım da eksik
sen de eksiksin
sensizlik de
turna türkülü bir acı gibi sızlıyorum
avuçlarımın içinde mülteci çığlıkları
son kez bıraktığım yurdumdu gözlerinin çipillenişi
sensizliğin yerine boşluklar koyuyorum
girdaplı şımarık sekişli gülüşsüzlükler
ve bir öpüşe sığınan iki kumru dolanmıyor
ayaklarımızın arasında

kıvrak kirpikli ve unutkan
mutluluk geçidiydi
birlikte aştığımız yollar
geçtiğimiz sokaklar
çamura saplanmış ama karanfil boylu

ellerini ceplerine rahatça daldır
parmaklarına dolan o boşluk benim
yalnızlığımla da olsa
yalnız bırakmıyorum hala yalnızlığını
bana bakmadan yürüdüğün yollarda izlediğin
bir ikindi bulutunu bile

eflatuna keserdi ağaçlar
söyleşsizdik
başıbozuk
bir çocuk yağmurluğu geçirdim
gözlerimin sırtına

yanımda ağaçlar var
karanlık yeşil
iyi ki varlar
yazıyorum ya...