aşağı inmesi adımlarımın.
becerememek yani
son fasılın ince sazını.
ve anlatmak istediğin hiç bir şeyi
anlatamamak,
yürek acılarını.....
bir deli turna kanadı gibi,
geldi işte, bir gölge bırakıp üstümde,
aldı başını,çekti gitti...,
bilemediğim bir yere.
şimdi yok hiç bir şey yokuşun başında,
adımlarımın aklı benden
daha çok başında.
edeceğim küfür istiyorum ki
güneyden essin, sıcak olsun
ne ellerim üşüsün,
ne ayaklarım benden soğusun.
Kayıt Tarihi : 22.12.2006 09:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Konu: Yokuşlu yorum
Ak tozdan nevri dönmüş ufacık torulara (Çam ağacının yeni yetişeni) bir dokun bin ah işit. Sıcak da öyle yaman ki, soluk almak kabil değil. Gün devrilirken karşı tepelerden ufuğun alacası bir nefeslik serinlik yollasa da gün ortasının alazı beyliğini sürdürmekte hala.
O yokuşta ve yokuşu düzlüğe bağlayan, tepesinde kurtçukları ve alakargaları hiç eksilmeyen, yaprağından fazla kozalağı olduğundan, ölü mü diri mi yanına varmadan bilinmeyen bir garip çam ağacı hakkında anlatılan efsaneler neredeyse tüm köy halkının gözünü korkutmuştu. Öncelikle ve ille de yokuş.
Özellikle yazın; pudra şekeri kıvamındaki toprak yürüdükçe ayakların altını bir güzel besler, kendinizi pamuk yığınında gezer hissinden zar zor sıyırırdınız.
Geceleri bu yokuştan geçmekle, dazlak çam ağacının yanından yakınından geçmenin pek hayra alamet olmayacağı ve buraların pek tekin olmadıkları, dilden dile yayılmış ve biz çocuklara kadar ulaşmıştı.
Köy de olsa sudan sebeplerle de olsa insanlar arasına nifak sokmaktan pek bir hoşlanan insanlar da varmış elbet ama çok haklı gerekçeler olmadan kimse de kimseye ne diş biler ne de tavuğuna kış derdi.
Günlerden bir gün biri diğerinden beş-on yaş büyük iki delikanlı güreşe tutuşurlar, yaşça büyük olan küçük olanı mağlup eder biraz da şakayla karışık küçüğün gururunu incidir.
Küçük bunu içine sindiremez elbet ve kendince bir plan yapar. Büyük yukarı köylerden birine bir hizmet görmeye gider mesafe de uzun olunca eve geç vakitte dönmek vacip olur. Ay aydınlatsa da etrafı, malum yerde kendi gölgesinden korkmaya başlar bizim pehlivan ama gene de bozuntuya vermemeye çalışır ve başlar ıslık çalıp türkü söylemeye. Tam da yüreğinden bütün korkuları attığını düşünürken kendini bir anda yokuşun püfür püfür kabarmış tozuna yuvarlanmış bulur.
Önce bir kaç dakika sesi çıkmaz, dili tutulmuştur korkudan, sonra yalvarmaya başlar. Can şeytanım yapma, bal şeytanım etme diye. Bu yalvarmalardan sonra üzerinde tepinen ağırlık bir anda yok olur.
Daha önce güreşte Allah yaratmış demediği genç bir kenara saklanıp kıs kıs gülmektedir onun perişanlığına. Bir söz vardır tabiri caiz değil, yüzü gözü toza toprağa bulanmışlara bizim yörede 'Küllük Şeytanı' gibi derler, adamcağız tam da bu şekildedir.
Perişan bir halde gelir evine ve başlar o yokuşta başına neler geldiğini anlatmaya ama gene de süngüsünü düşürmez, eh neden düşürsün şeytanla güreş tuttu....
Bu da bizim başıboş yokuşumuz.
güneyden biraz sıcak üfler misiniz.En azından ayaklarımız titremesin.Saygılar Cevat Bey.
TÜM YORUMLAR (8)