Başı Kopuk Eleji Şiiri - Turgay Kaygı

birisinin önüme
kağıt ve kalem
koymasını beklemekte değildim elbette
ama koydular...
hepsini bir bir sayamam şimdi
elele verip
bir elmayı saran kurtlar gibi
hayallerimi kemire kemire doydular

elan;
ulan pürüzsüz, dümdüz, sapsarı bir duvar değilim de neyim!
ellerim mi var uzanayım kaleme
gözlerim yok ki kalemin nerede olduğunu görebileyim
gözlerim ki en çok onları özlerim
gözlerim ki
kapadım mıydı
tertemiz lacivert bir çarşaf gibi
tüm bulutlarıylan tüm kırlangıçlarıylan
açılırdı içime gökyüzü
o kadar ki ister istemez
'günaydın! ' diyeceğiniz çıkar
ve gözlerim ki
her açtığımda bir vapur görürdüm
acı düdüğüyle
terkettiği limana
bir veda busesi vermekte olan...

ne açabilmekteyim
ne de kapamak mümkün artık
ki yoklar gözlerim...

elma aldıydım bir hafta olacak
çürümüşler dolapta
elmalar gibi
düşler gibi
etler, ağaçlar, yapraklar gibi
herşey gibi
hepimiz çürüyecek, kuruyacağız
işler böyle yürümekte
duvarlar bile çürümekte
bir vebalı dokundu diye
belkim bir duvarı bile karantinaya alırlar kimbilir

işte bu
denizi kuruyup gidince
kenarlığı kalmamış bir deniz kenarının hüznü değil de nedir?
elimizden
akvuryumda su kabarcıkları arasında dolanan
kırmızı balığın
çürümekte bile olsa
mesut olduğunu farzetmekten başka
ne gelir?
ha bir de
herşeyin yazılmasının mümkün olmadığını söylemem gerek!

(inegöl, 25.07.2004)