Başı Büyük Şiiri - Osman Aközel

Başı büyük ad taktılar,
Seni böyle tanırlar.
Emek verip, ekmeğini alamadın ki,
Canım ezilen.!

Sen ezilmişliğin küpüsün,
Cahil bırakıldın suç senin.
Yollar var yokluğa, bolluğa açılır,
Yokluk kapıları açıldı hep sana,
Yoruldun, yoğruldun bu yollarda,
Çırılçıplak yalın ayak.

Coplar patladı üstünde, bağın yandı.
Aylarca, yıllarca yattın kodeste,
Sana ne!
' Ekmek, mekmek kavgası' Dediler.
Bir güzel dövdüler.
Üstelik anarşist ediverdiler.
Tek suçu ekmek kavgasıydı,
Bunu bile korkudan diyemediler.
Çoluk çocuğunun nafakası için,
Bir parça aş, bir parça ekmek için,
Yüreği, beyni çileli mi çileli!

Ey başı büyük ezilen!
Büyük baş olmayı düşlerken,
Dertle dolu başı büyük oldun.
Hiç buna sevindin mi?
Sevinmedin, sevinmedin!
Senin sevgin sınıfın kavgasına,
Çoluğuna, çocuğuna olan mertliğindir.
Derin düşün o büyük başınla,
Çözümünü bulmaya koş,
Çözümsüz kılan kim?
Onu bul ey başı büyük azilen.

Kilo düşüncen, fikir gramın, ezgin terazi,
O karar verecek bir gün.
Ellerin açacaksın Tanrı'ya,
Ağlayacaksın!
Hak ve adaletin geldiği gün,
Sevinçten güleceksin.
Dostlarla baş başa verip,
Haykıracaksın.
Ey başı büyük ezilen.!

Şimdi çocuk olmak istersin,
Geçti o günler hani.
Ölüm uyku, mezar beşik,
Bu yol eder sana eşlik,
Ezik olmanda filizlenmekte var,
Ezikte olsan dayan,
Dayan, dayan da büyüt yavrunu,
Ey başı büyük ezilen.

Osman Aközel