Hani bir şehir deprem sonucu yerle bir olduğunda, yıkıntıların altında bulunan canlılara ulaşmak için; “ Hey! Sesimi duyan var mı? ” diye seslenilir ya. İşte şimdi biz de seslensek, kaç kişi duyar öyle bir yıkıntının altından sesimizi?
Tozpembe gördüğümüz hayatımızdan; gerçeklerle yüzleşmek ve çirkinliklerle baş başa kalmak ne kadar güzel değil mi? Sen ne diyorsun? Demeyin. Zaman zaman hayat depreminin altında kalmıyor muyuz, şu ya da bu şekilde. O zaman kimi yanımızda görürüz? Herhalde akbabaları değil. Gerçekler, bir tokat gibi yüzümüze vurduğunda ayılırız. Ne oluyor? Nereye gidiyoruz? Sorularla, bilmeceyi bulmaya çalışırız. Çünkü başka yolu yoktur bunun…
Ya bir zamanlar yurdumuzu, ahtapotun kolları gibi saranlara karşı uyutulmaya çalışılan halkımız, deprem yıkıntıları altında kalmış gibi çaresiz; bir kurtarıcı, bir yol gösterici, bir lider aradı. Ve O kurtarıcı, Çanakkale’de Anafartalar Kumandanı Mustafa Kemal oldu.
Samsun’a ayak bastığında, kan ağlıyordu Anadolu. O’nun kararlı tutumuyla kenetlendi millet. Kuvay-i Milliye ruhu canlandı. Yokluklardan, yıkıntılar arasından, bir ışık doğdu Anadolu’ya. Yeniden varlığını, varoluşunu hatırladı. Direndi. Önderine inandı. Kazandı. Yeni bir devlet doğdu. Tarihe altın harflerle kazıdı adını. Biz O’nun emanetiyle yaşıyoruz bugün.
O bir mimardı. Depremlere dayanıklı ve sarsılmaz eserleriyle dolu bir mimardı. Nasıl ki Mimar Sinan yapıtlarıyla iz bıraktı. Nasıl ki Fatih Sultan Mehmet, İstanbul’un alınışıyla başka bir mimarlık örneği gösterdi. Tarihe iz bıraktı. İstanbul’un alınışı, Fatih’in ordusunun başarısıdır. Ama O’nun emrinde, komutasında yapılmıştır. Orduların savaşta başarı mimarı, komutanlarıdır.
Atatürk’ de bir dahi mimardı. Kanser gibi adım adım ilerleyen işgallere karşı, yıkıntılar arasında direnen ulusunun, varoluşunu ispatladı. Düşünün ki, o şartlarda, öyle bir dahi beyin olmasaydı. Bu ulus belki de tarihe karışacaktı.
Türkiye Cumhuriyeti’nin mimarı Atatürk’tür. Bugün O’na ve atalarımıza layık olmak; her yurttaşın boynunun borcudur.
..
Dikkat et düşüncene,
Önem ver hep kendine.
Her şey düşünceyle başlar,
Onunla verilir karar.
Olumsuz düşüncelerle,
Zihnini bloke etme.
..
Nefret etim yazlardan,
Sizi özlüyorum diye,
Oysa bende severdim,
Tatili ölesiye.
Varsın olsun uğrunuza,
Hasret kalsamda kokunuza,
..
Sana aşkı anlatmamı istermisin?
Hani bir masal gibi başlayayım anlatmaya/bir varmış bir yokmuş.Develer tellal pireler berber iken diye başlamadan ama.
Sana bir masal anlatayım.Bu senin değil,benim değil hepimizin,tüm Ademoğlunun masalı olsun mesela...İçine düşmeye gör. Belki bilmeyen şanssızlar vardır ya gerçi,inim inim inletir bu aşkın illeti.
Aşık olacağım diyemezssin hiç,hoş desende bunu bu şekilde hayata geçiremezssin.Seçemezssin de kimi seveceğini,seçersende bu aşk değildir sevda değildir birgün anlarsın sana bu büyük duygunun teyet geçtiğini...
..
aldırma…
“var” ı yaşamak kolayda en zor olanı “yok” a alışmak galiba…
yaşam bazen erken bazen geçtir anları yaşamak adına… her çırpınışta bir bitişin başlangıcı saklıdır aslında… hayat en kutsal anında dikilir bazen karşına en dik yokuşuyla… hiç ummadığın bir anda… hiç ummadığın bir insanın bıçak darbesini hissedersin sırtında… yaşamın en mutlu anında… hem de sunmuşken aşka dair her şeyi fütursuzca… bir deprem vurur yüreğini ansızın… bir hüzün sağanağının kıyısında kalırsın… dokuzuncu parmağında dokuz kere vurulur yüreğin…
olsun hayat bu aldırma…
..
-Düşünmek günah işlemeye benzer. İnsan onun zevkini bir kez tattı mı artık ondan vazgeçilmez. – Erich Fromm
Son günlerde şiir üzerinde her zamankinden fazla düşünmeye başladım. Şiir yazmayı bir kenara bıraksak bile, şiirden ne anladığım veya anlayıp anlamadığım hakkında kuşkular oluşmuştu beynimde. Bir anlamda kafam karışmıştı yani. Beğenilerim, birkaç istisna dışında, diğer okurlarla pek uyuşuyordu diyemem. Büyük alkış alan bazı şiirler bana hiçbir şey söylemeyebiliyor, ya da tam tersi oluyordu. Bana göre şiir, akustiği sağlam bir salonda akan; enstrümanlar arasındaki mükemmel uyumun hemen fark edildiği güçlü bir senfonik esere benzemeliydi. Öyle ki, onu anlamasam dahi adeta çarpıldığımı; beni vurduğunu hissetmeliydim. Duygu tenime, kemiklerime, göz pınarlarıma ve ruhumun derinliklerine işlemeliydi. İmgelerin azlığı-çokluğu, şiirin biçemi, konusu vs. hiç önemli değildi. Şiir beni yakalamalı ve kelepçelemeliydi. Öyle ki, şiirin yanında tutuklu kalmalıydım. Ona aşık olmalıydım. Genel olarak sanat eserine bakışım buydu benim.
Sonra düşünmeye başladım. Acaba diğer şairlerin kıstasları farklı mıydı? Sonuçta fikir ayrılığı doğduğuna göre mutlaka öyle olmalıydı. Beğeniler kişilere göre değişiyordu tabii ki. Bu yüzden tartışmak da doğru değildi ancak benim standarttan sapışım aşırıya kaçıyordu.O halde büyük olasılıkla ben şiirden anlamıyordum. Anlamayan birisinin doğru dürüst şiir de yazamayacağını varsayarak şair olmadığıma karar verdim. Bu bir.
..
ne yollar yalnız yürünür
ne yaşam denen kargaşadan
yalnız başa yüz akıyla çıkılır
sevinç ve keder dolu ömür sürecinde
paylaşımlardır zorlukları kolaylaştıran
paylaşım ve de başarı için
dost gerek
..
Hakiki dost insanı günaha teşvik etmez
Hayatı bu dünyadan ibaret mi sandınız
İnsan çok sevdiğini tutup ateşe itmez
Hatayı övenleri dost bilip aldandınız
İltifata tabidir marifet ve başarı
İyilik güzellik ve hayırda yardımlaşın
..
Öğrenen insana ufuklar açar,
Bu günün yarını olur öğretmen.
Tutkulu yollara ışıklar saçar,
Nuruyla kalplere vurur öğretmen.
Gönülden sevilir dilde taşınır,
Başarı yolunda ömrü aşınır,
..
Evladı çoğaltıp salma dışarı,
Disiplin etmezsen olur haşarı,
Kazanması gerek büyük başarı,
Önce Yaradanı, Allah'ı öğret.
Emir ve yasaklar onda sıralı,
Bedava hizmet var olmaz paralı,
..
Hırsına bir akıl erdiremedim,
Dünya güzelini sevdiremedim,
Görüşü açıkca bildiremedim,
Birine kanmıyor doyumsuz nefsim.
Samimi olsamda düşman kesilir,
Yüzümü kızartır, dostum eksilir,
..
Bu dünya, inanan için cennetin gölgesi,
İmansız için cehennemin komşu bölgesi.
Bu dünya ki, her iki tarafın bir simgesi,
Bir başarı ve başarısızlığın belgesi.
Bu dünya, ya meleğin olur, ya da şeytanın...
Hiçbir an yoktur ki imtihanda olmayasın.
..
ne
yürümek koşmak dışlanmamak
ideallerin için uğraşmak
hümanizma komünal yaşam
sevgi aşk mutluluk
umut sağlık başarı
bunlar da ne
..
Müdür Müdür Müdür?
Kampanya başlayalı gel de gör halimizi,
Şu sınırsız mesai bağladı elimizi, Ne evden bilgimiz var ne de dostlardan haber,
Uykusuz yorgunluklar yamulttu belimizi
Mesai sonsuz ama ücrete tabi değil,
..
Her parmağında bir marifet varken
Mutluluk, başarı, hakkındır Kübra
Belki de yarından daha da erken
Sabır et, mutluluk yakındır Kübra
Hayatın baharı yağmurlu olur
Bazen dalgalanır, bazen durulur
..
O sendeki aşk olmasa coşkulu hevesinle
Yaşamam sensizliği bir tek an bile
'Açıp kollarımı iki yana' bekleyişim de
Hiç eksilmesin diliyorum sevdiğim seninle
Bu coşkuların tadında emekliyorum ancak
Hep bağımsız o emeğinde seviyorum seni
..
Hayatı bir acil durum,
Gibi algılarsak biz.
Her anımız korkularla,
Telaş ve panikle geçer.
Sakin ve sevecen olursak,
Tembelleşmekten korkarız.
..
Başarı aklımızda olanı, Tamamlayabilmektir.
Erken kalkıp, spor yapmak,
Sağlıklı bir kahvaltı yapmak,
Çocuğumuzla ilgilenmek,
Eve dönerken alışveriş yapmak,
Faturalarınızı ödeyebilmek.
Eşinizin gününü paylaşmak,
..
Sanatın gereği başarı hakkın,
Uhrevi aleme ermeli aklın,
Ortaya dökülür açık ve saklın,
Kaptırma kendini şöhret afettir.
Reklamı artırıp ününü yapma,
Yalancı dünyada paraya tapma,
..
Fesatlar dilekce hazırlıyormuş,
İçine iftira yazılıyormuş,
Herhalde düzeni bozuluyormuş,
Meyva veren ağaç o adam benim.
Sabırlı davranıp azmedemezler,
Başarı durumu hazmedemezler,
..
Başarı şiirleri kısa ve uzun olarak ünlü şairlerden Başarı ile ilgili şiirler ve sözleri
Ülkemizde ve dünyada eğitim bir ülkenin ilerlemesi,kalkınması,ayakta durması için olmazsa olmazların başında gelir. Toplumları geçmişiyle yarınlarına daha emin adımlarla taşımak için eğitimin çok önemli misyonu vardır.Bu misyonun devamlılığı için eğitim her zaman taze kana ihtiyaç duyar.Bunu da kendisinin geçmişten bu yana yetiştirdiği bireylerle gerçekleştirmeye çalışır. Bireyler farkında olsun ya da olmasın formal ya da informal bir şekilde eğitime katkıda bulunurlar. Eğitim yaşı formal anlamda belki 36 aya kadar düştü ve 3 yaşından sonra belki yaşam boyu eğitim programlarımızıda dahil ederken hayatımızın büyük bir kısmı eğitimle geçmekte. Ülkemizde İlkokul,ortaokul,lise,lisans,yüksek lisans,doktora eğitimi tamamlandıktan sonra bu aşamaların herhangi birinin ardından iş hayatı başlamaktadır. Eğerki öğrenci bu aşamalarda büyük başarı gösterirse belkide yurtdışına gitmekte ve dünya sıralamasında üstlerde olan üniversitelerce "beyin göçüne" dahil olmaktadır,burda yatay bir beyin göçü yaşanmıştır. Yatayda yaşanan bu beyin göçü geri dönebilir,gittiği yerde daha donanımlı olup yuvasına dönebilir,kendisini olabildiğince üst seviyelere taşıyabilir ya da bir aşamada sistemden kopup başka bir hayat yaşayabilir. Zaten bu seviyeye geldiyse kopması düşük bir ihtimal gibi...
Gelelim dikey beyin göçüne. O kadar eğitim alıp teog,lys,kpss,ales,yds girip bölümü,mezun olduğu üniversite ne olursa olsun. Bu sınavlarda başarı elde edemeyen birey,hayatının başlamasını hep ertelemiştir.Zaten başlayacak gibi durmuyordur. Matematikteki dikey eksende gibi aşağı yukarı hareket eder,davamlılık,kararlılık göstemez.Hep pişmanlık yaratır geçmiş tercihleri;keşke daha düşük bir puanlı bölüm yazsaydım da atansaydım diye çünkü yüksek puanla öğrenci alan bölümlerden mezun olan çoğu aday şuan işsiz ve iş beklemekte.eeee ister istemez insan beyni hemen kıyaslama yapabiliyor,benden daha düşük puanla yerleşti ama hemen iş sahibi oldu bense kpss 10 kez girdim olmuyor,alım az puanlar yüksek. Bu şekildeki gibi mezunlara verilen ilk tavsiyelerden biri "özelde çalışsana", oluyor. Özelde özel kölelik yaptırılmak isteniyor ve aday bunu son çare olarak görüyor.Dİkey beyin göçü bireyi hep en derinlere,eksilere,depresyona,tükenmişliğe ve hatta örnekleri çok ihtihara kadar götürebiliyor. Madem 20 yıllar boyunca eğitim almış bireye çıkışta diplomasıyla birlikte iş vermeyecektiniz, neden 20 yıl meşgul ettiniz. Tabikide kendi tercihi bu ama bir zahmet eğitiminin karşılığını da bir nebzede olsa veriniz.
Osmanlı Devletinde Tarhuncu Ahmet Paşa öncelikle devletin geriye doğru on yıllık harcamalarıyla ilgili bir araştırma yapmıştır. Bu araştırma sonunda devletin yıllık gelirleri ile giderinin ne kadar olduğunu yaklaşık olarak hesaplamıştır. Böylece devlet gelirleri ile giderleri arasında denge kurarak denk bütçe yapmayı planlamıştır. İlk kez modern anlamda bütçe hazırlamış, gelirlerin 24 milyon, giderlerin 25,5 milyon altın olduğunu tespit etmiştir.Bütçe açığının saray masraflarının çokluğundan ve lüzumsuz hediye ve bahşişlerden kaynaklandığını görünce, bunları azaltmaya çalışmıştır. Bu çalışma hep hoşuma gitmiştir Tarhuncu Ahmet Paşa ne güzel yapmış,belkide herkes ayağını yorganına göre uzatmış, Devlet bir nebzede olsa toparlanmıştır.Şimdinin teknolojisi,bilgisayar çağı,ilerlemiş eğitim seviyesi ve yüksek kültürü düşünüldüğünde acaba diyor insan çok mu zor denk bütçe gibi bir çalışma yapılarak eksiğimiz fazlamız nedir?, şu bölümlerden,şu işlerden önümüzdeki 10 yıl alımlar az olmalı,gençlerin bu mesleklere yönlenmesi ihtiyaçlar doğrultusunda kısıtlanmalı. Ama nerde? Artık elini sallasan herkes üniversite mezunu,bu anlamda eğitimin denkliğide hesaplanamz mı? Mesela bir A mesleğinden 5000 kişiye ihitiyaç varken 30.000 kişiyi mezun etmenin mantığı nedir. Her mezun iş bulmak zorunda değil diyor bazıları ki bunu diyenlerin zeka seviyesi tartışılır.25 yaşından sonra çaresiz, boş boş gezen diplomalı işsizler,ailelerine karşıda mahcup olmakta,hayatının en önemli yaşları 20li yaşlar çok sıkıntılı geçmektedir. Artık hayat 30-35 yaşında başlamaktadır.Dikey beyin göçüyle 20 yıl aldıkları eğitim yavaş yavaş dibe vurmakta ve bu gençlere eğitim veren öğretmenlerinin,doçentleri,profesörlerinde verdiği eğitim boşa çıkmış olmakta.
Sahi biz niye eğitim alıyoruz, eğitim-öğretim ortamları niye var?
..
Nasıl bir gençlik yetiştirmek istiyoruz?Bu konuda yeterince net miyiz? Toplumdaki değişik kesimlerin kriterleri veya idealleri birbirine yakın mı?Peki ülke gençleri ve dünya gençleri yeterince tahlil ediliyor mu?Anketler analizler yapılıyor mu?Tüm bunlar sağlıklı bir planlamaya dönüşüyor mu? Sorduğum hiçbir sorunun cevabı tatmin edici bir 'evet' değil bence...
Bu ülkede dindar bir gençlik yetiştirme ideali var.Vatansever bir gençlik ideali de var,sorumluluk ve vefa duygusuna sahip bir gençlik isteyen de var;Geleneklerine,örfüne,tarihine bağlı milliyetçi bir gençlik isteyen de..Sorgulayan,insanı merkeze alan,evrensel düşünen,dayatmacılığa karşı yaratıcı insan yetiştirme hayali de var.Peki bütün bu istek ve idealler ,ülke ve dünya gerçekleri esas alınarak bir süzgeçten geçirilebilmiş mi? 'Hayır' . Analizler yapılıp bunun ışığında 50-100 yıllık eğitim projeleri siyaset üstü bir özen gösterilerek hazırlanabilmiş mi? 'Hayır'.
Ortaöğretim kurumlarımıza bakıyorum da hiç bir uygulama tarafsız bir harmandan oluşan ideal bir gençlik yetiştirme amacında görünmüyor.
Çocuklarımız ağır bir ders yüküyle karşı karşıya bırakıldığı için, velilerimiz karne başarısıyla övünür hale gelmiş;liseler üniversite başarısını başarı karnesi kabul etmiş durumda.Öğretmenler bu acımasız yarışın,sınav yoğunluğunun ahlaki zaafa uğrattığı öğrencileri sınıflarda vukuatsız tutmayı neredeyse başarı sayacak hale geldiler. E! O zaman hani ideal gençlik?Bu gençlik okullarda yetişmeyecek de nerede yetişecek?...
..
Futbol günümüz dünyasında en popüler spor dalı olmayı açık ara sürdürüyor. Başka başka sporlar, boks gibi, basketbol gibi, atletizm gibi, zaman zaman tahtını zorlasa bile, onun seyirci potansiyeline ve insanları çekiciliğine çok da fazla yaklaşamıyorlar... Kazanmak her zaman gurur veriyor tabi ki sporda da başka başka şeylerde de... Son zamanlarda fanatiklik aldı başını yürüdü... Bu sadece bize özgü değil, bütün dünya da fanatizm futbolu, futbolcuyu ve seyirciyi avucunun içine aldı... Rakip takımın futbolcuları ve seyircileri adeta düşman bir ülkenin askerleri gibi gözüküyor öbür takımın taraftarlarının gözüne... Oysa böyle mi olmalı? Hani spor dostluk ve kardeşlikti... Hani sağlık ve zindelik için yapılıyordu bu spor ve onun bir şubesi olan futbol...
Bu gün futbol piyasası dev bir endüstri artık. Ülkeler ve o ülkelerin öne çıkan takımları hem bu işten milyarlarca dolar para kazanıyorlar hem de ülkelerinin reklamını, tanıtımını yapıyorlar... Biz Türkler ise yıllardır başarıya aç olduğumuz için, kazandığımız her başarı gözümüzde büyüyor ve adeta efsaneleştiriliyor, hem basın hem de halkımız tarafından... Hatırlarsınız mutlaka, Puşkaşlı Macaristan'ı elli sene önce 3-1 lik skor ile yendiğimiz galibiyet yıllarca kutlandı, basında ve her yerde konuşuldu durdu...
Eski zamanlarda maçlara giden büyüklerimiz anlatırdı, seyirciler karışık oturduğu halde hiç kimse de birbirine yan gözle bakmaz, kötü söz de söylemezmiş... Şimdi öyle mi? Maç bittikten sonra, cadde de bile rakip takım taraftarlarını görseler hemen paça kasnak dalıyor, dövmeye kalkıyor arkadaşlar. Neymiş, efendim üstünde Galatasaray forması ya da Beşiktaş forması varmış... Yapmayın arkadaşlar, hepimizi bu ülkenin vatandaşıyız. Milli maçlarda, var mı Galatasaray ya da Beşiktaş ayırımı?
..
Her işin başı sabırdır,
Başarı sabırla olur.
İnsanı yıkan kibirdir,
Başarı sabırla olur.
Hakikati bulmalısın,
Doğru yola gelmelisin.
..
