Basamak Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Basamak

Bir gece vakti uyandı kadın
ayaklarının ucuna basarak
ses etmeden usulca
usulca indi kendinden

bir kat
bir kat daha
öyle öyle
çıtı çıkmadan
belki on kat
inmişti hiç yorulmadan
Allah’tan merdivende
en ufak bir gıcırtı
yoktu derken yaktı ışıklarını
futbol sahası kadar büyük bir alanda
çocuklar yıldız topluyorlardı
bir başkasında renkli toplar
bir diğerinde yap bozlar
logolar
bisikletler
uçurtmalar
rengarenk
kuyruklu
kuyruksuuz
uykusunu alamamıştı ama
birden bir kardelen kadar diri
savurdu üzerinden karları
hiç kız çocuğu yoktu
her biri beşle on arası
erkek çocukları
cıvıl cıvıl oyun çocukları
biraz gezindi kadın
her oyuncaktan bi tane de kendine aldı
sonra eli kolu dolu
geldiği gibi
başladı çıkmaya kendine
basamak basamak
bir basamak daha
ve son basamakta
şöyle etrafına bir bakındı çevreye
her yer denizdi
kendisi can kurtaran
çocuklar keyifle yüzüyorlardı
irili ufaklı
gün ağarmak üzereydi
eli kolu dolu oyuncak
seslendi içindeki iki çocuğa
bakıın bunlar ikiniz için
biri haylaz mı haylaz
karnına tekme ata dursun
önce konuştu hayali Ali’yle
hiç oyuncağım olmadı demiştin
değil mi Alii

bak bunlar da sana
içindeki çocuğa son seslenişiydi
demişti demesine de

bir baktı ki elleri bom boş
ayrılmıştı ruhu bedeninden
yıllar önce ölmüş
bir kadının defterinden
bir kaç satırdı
hepsi hepsi

Yüksel Nimet Apel