Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Cahil idik unutuldu,
Üst köşede yer tutuldu,
Biz, bize hava atıldı,
Diş biledi çüşler bize.
hayatın nerelere bizleri getirdiği ortada,
menfaat ve sahte bir hayat ön planda.
Geşmişimizi unutmak üzereyiz,doğruları söyleyene de
meczup gibi bakılıyor.Susmak mı gerekiyor artık diye düşünmeye başladım.
yüreğinize sağlık.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta