Barut Halayı Şiiri - Ünal Serhat Yorgancı

Memleketimden ırak düşeli,
Gördüm dünyanın öbür yüzünü,
Dolaştım doğuyu, batıyı, kuzeyi, güneyi;
Ezilenin, horlananın ülkesini.
Memleketimden ırakta bir bayrak benim;
Ölümüne kadar göndermişim rüzgarlara.
Vatanı uğruna yaşamış bir insanın hayatı,
Bir çiçek gibidir; ne zaman koparılırsa koparılsın, Kan ve baruttan arınıp güzellikle kokar.

Şimdi beni başkaları anlamasın diye,
Dilimi sık sık yutar oldum.
Yağmur damlalarında gizlidir gözyaşlarım,
Denizin dibinde çocuklarım.
Bu dağ başlarında, göğsümde süngülü,
Yaz oğlu yaz, kürt kızı köylü,
Hani annem dağladı bir gözümü
Nedeni yokken gözümü eylemişler
Kapansın bütün kapılar karanlıklara,
Bir mum yakalım yeter ki içimiz aydınlık olsun.

Benim adım Çocuk, soyadım Yoksul,
Küçük yaşımıza aldık büyük işleri.
Bakma sen, karıncayı suçlarız bazen,
Halbuki ölürüz şekerle, kahveyle,
Dolup taşan öfkeler içinde.
Yaşamak öyle kolay ki, bir avuç insanı öldürmek!
Bir avuç insanı aç bırakmak!
Kalkın! Diyebilmek kolay mı?
Bu çocuklar, birer kara filizdir.
Koynumuzda kardeş çatışmalarıyla büyür.
Yıkıla yıkıla, her yıkılış bir başkadır,
Sesinden rüzgarlara haber salan o eski çınardır.