Barış Şiiri - Süheyla Güney Avcı

BARIŞ
Sonra bir çocuğun gülüşünü koydular savaşın ortasına.
Adı barış, sevdası barış, gülüşü barıştan yana bir çocuk...
Çocuk işte.
Öyle ya çocuk nerden bilir savaşı?
Nerden bilir öfkeyi?
Nefreti?
Kini?

Adı barış olmalı dedi iyi yürekli abiler ablalar.
Üzerinde kimliksiz bir gülüş olan çocuk
Gülüşünde ayrımsız bir türkü olan çocuk
Evrende, evrensel tek dil olan barış...
Barış evrenseldi, evrensel olmasına da,
Bir türlü öğretilemedi, okullarda, evlerde, sokaklarda..
Öğrenmek isteyenleri öğretmek isteyenleri
Kötü öğretmenlerin öğrencileri kopardılar tazecik dalından..
Barışa zulm ettiler, amansız acımasız bir dilden zulüm...
Barışa ölüm yağdı, barışın çocuklarına ölüm....
Barış ceza aldı, parmaklıklar ardına kapatıldı....
Şiirler yazıldı barışa.
Şarkılar
Hatta ağıtlar.
Barışa ağıt yakılır mı?

Oysa ki; barış diyenler evrenin çocuklarıydı.
Kimliksiz çırılçıplaktı..
Barış diyenler; kimliksiz çocukları doğuranlardı.
Adı barış, sevdası barış, gülüşü barış olanlardı..
Süheyla Güney Avcı