Barbara Şiiri - Kübra Bozan

Topu üç dirhem çorak topraktı,
Yeşerip büyüdü, değdi kökleri arşa değin.
Oysa iki parça börtü böcekle hemhâl idi,
Bir kara parçası bile değildi barbara!
Kusa-er ve Mariaka'nın dağınık aruzları gibi şimdi barbara!
Ah barbara!
Anladım artık, yazılmamış olanı yazıldı sanıp umutlanmak boşa barbara!
Yok, barbara yok, vazgeçtim artık.
Kış geldi geçti, hazân geldi kapıda,
Bahar sen, yağmur sen barbara!
Sana gelen tüm yollar eksik bana barbara.
Sen ki, gezegenleri ışığınla pûr-i aydınlık eyleyensin.
Ben ise bir şiiri bitirmeye güç yetiremeyecek kadar aciz…
Yok, barbara, yok.
Simdi bitti diyorum ya,
Yarın başlar sızlamaya şu meczup yarası,
Ne bitmek bilir, ne de iyileşmek bilir izi.
Ah barbara!
Yoktun, yok olacaksın ruhumda.
Okşanmayı bekleyen kınalı saçlarım,
Birkaç asır daha bekleyedursun.
Yok, barbara yok!
O da olmaz, senin ellerinle hayat bulacağını bile bile vazgeçmek...
Biliyorum sana gelen tüm yollar eksik bana barbara.
Sen ki öylesine uzak,
Öylesine karanlık.
Gücüm yetmez onca mesafeyi aşıp sana gelmeye.
Sana gelmek benden gitmektir,
Kendinden gitmektir.
Yok, barbara yok, oda olmaz.
Ne sana gelebilirim ne de sensiz yaşayabilirim.
Ah barbara ah!
Biliyorum, sana gelen tüm yollar eksik bana barbara.
Kışın sonu hazan, sonrası muamma bana barbara!