Baranı beton yıllar Şiiri - Hasan Akın

Kadim dostum Uğur' a..

Bizim komlarda ki bağımızın baranları taş gibi… bu taş gibi tabiri bazı alanlarda olumlu manada kullanılsa da, söz konusu olan baran olunca bu pek de sevimli olan bir durum değil.. yevmiyeciler bilir…hele özellikle baran içleri bellenmeye başlandığı zaman bu dediğim tam karşılığını buluyor..bele basınç uygulayan sağ ayak bu tür durumlarda yevmiyeciyi basınç uyguladığı anda geri itiyor..itiyor dediğim itiy yani..itiy..

yevmiyeciler başkasının o yumuşacık vita yağı gibi belle toprağın hemhal olduğu bağlara gittiklerinde on lira yevmiye parası istiyorlarsa, bizim bağa geldiklerinde onbeş lira istiyorlardı..çünkü, büyük düşünür, Uğur Nevruz’ un tabiriyle bizim bağın baranları beton gibiydi.. (ee tabi gibiydi demek çok yanlış oldu.. çünkü bizim bağın baranları hala beton gibi..zaman su gibi akmasına rağmen baranlarımız yumuşamadı…)

Baranların gazılma vakti..arkadaşlarıma bağda piknik niyetine davet verip..onları kandırmayı..bu arada bir yolunu bulup onlara bağı gazdırmanın hesabı içindeydim…benim hayatımda hiç saf arkadaşım olmadığından bu davetime sıcak bakan bugüne kadar hiç olmadı…

Ama sevgili dostum Uğur'u bir keresinde kandırdım… bir gün öncesinden altından girdim üstünden çıktım bağa gelmeye ikna ettim..o zamanlar kuyruğu kesik eşeğimiz var.. (yıllar sonra traktörü aldığımız gün babam o eşeği sellim bıraktı, bir hayvansever olarak eşeği evden kovma kararını alan ailemi kınıyorum. Her ne kadar dört kasadan fazla yükü taşıyamasa da..kendi dışkısını görür görmez yonca görmüş gibi olsa da..ona bir şekilde bir süre daha bakabilirdik.)

Uğur dedi ki, çarşıda buluşalım.. ben eşeğin semerinde, kırdaki evimizden cedahtan nahır yoluna sapıp, nahır yolu güzergahı üzerinden gelip, sağlık ocağı önünden çarşıya giriş yapacağım..bu da takriben yarım saat demek..o beyimiz otobüsle direk çarşıya gidiyor..buluşma yerimiz çayın önü…tabi o her ne kadar ilçede yaşayan biri olsa da şehirli havalarında…neden öyle diyorum çünkü, bizim orda bilirsiniz eğer hayvancılıkla uğraşmıyorsanız ve tarlanız bağınız yoksa şehirlisiniz…o zamanlar tandır ekmeği yerine bu bahsettiğim aileler somun yiyordu…dikkat edin iki ekmeğinde hammaddesi buğday… demek ki hepimiz kardeşiz (bu nasıl bir çıkarım ya)

Çarşıda buluştuğumuz yere geldim..eşşekten indim..uğur randevulaştığımız yerde yok…daha o zamanlar Türkcell..Telsimde yok..söz verince akan sular duruyor..öyleydi.. neyse, çarşıyı alt üst ettim sevgili dostumu bulamadım…küçük Emrah tavırlarıyla kahvelerin camından içeri bakıyorum..her gördüğüm adamı Uğur’a benzetiyorum…psikolojim bozuldu… gelmedi galiba deyip bağın yoluna doğru tek başıma hareketlenip gidiyorum…ya gelirse deyip tekrar geri dönüyorum..bir daha bakıyorum çarşıya…içten içe gel-gitler yaşıyorum…sonunda gelmediğine hükmedip büyük bir hayalkırıklığı içinde eşşege bindim.. bağa doğru yol aldım..suratım mahkeme duvarı gibi..ruh durumumu yansıtacağına inandığım bir arabesk parça buldum onu söylemeye başladım ki, arkamdan bir ses.. hasan..haasaaaann..vulaa beklesene…bir baktım Uğur..

O an da deseler ki ‘hasan milli piyangodan yüklü para çıktı sana, çabuk eşekten in Zıraat bankasına git paranı al’…ancak bu kadar sevinirim..Uğur benim gözümde, nasıl desem bir Merzifonlu Kara Mustafa paşa gibi bir şey oldu..biraz sonra beraber Viyana kapılarına dayanacağız …kahramanım benim..sevinçten semerin üstünde fıncik atıyam…bekle bizi komların dik yokuşu..bekle bizi beton baranlar..Uğur’u görünce öyle bir hırslandım ki..içten içe diyorum akşama kadar otuz baran gazsak bize yetmez.. olsun..biz de hayrına komşunun baranlarını kazarız..

O gün bağda Uğur’la, sümsüklene sümsüklene..’hele bi çay koy, hele cevüz yiyek sonra kazarız.. hele huguldan gazete getir kuru ceviz yapraklarından cıgara yapıp içelim…daha vakit var hele biraz uyuyalım sonra kazarız, çalı kolumu çizdi, güneş yüzümü ezdi’ diye diye..akşama kadar ben deyim iki, siz deyin üç baran kazdık kazmadık…akşam olunca eşek önde biz arkada kırdaki evimize doğru mutlu mesut güle oynaya yola düştük…