Bankacı Şiiri - Tevfik Pekel

Birhayli zaman önceydi,
Seni, uzaktan da olsa göreli.
Yüreğim, ürkek serçe misali.
Kafesi dar gelmekte, belliki..?
Seslenmek mi önemli,
Yoksa, serabı bölmek mi?
Ah matematik, seni hiç sevmem ki...
Saymayı bile unuttum, yüzünü görmeyeli.
Nasıl da özledim seni...
Kokunu, gülüşünü, sesini...
Ya, okyanus gözlerini?
Meğer buymuş, hasret dedikleri...
Aramıza, görünmez perdeyle çektikleri...
Özlem doluyken bendeki,
Ruhumuzun, diğer yarısıydı sendeki.
Sayamadığım günler de birikti...
Yeni bir kumbara mı, lazım ki?
Doldu bu da, bak! diğerleri gibi...
Sen zaten bankacısın, ey sevgili...
Bana açtığın; hasret bile, vadeli! ...

Bodrum, Ekim 2006