Bana Yokluğunun Resmini Çizmeyi Anlat....

Kalender sofrasında içtiğim şarabın tadı,
Damla damla sızarken yüreğime,
Kulak kesilir deniz ve rüzgar söylediğime..
Seni dinler damın birine tüneyen baykuş,
Seni dinler yol kenarına devrilen ayyaş
Ve seni dinler şehir…
Açılır sensizliğin tüm kapıları ardına kadar
Sonra gece,
En bakire duruşuyla soyunur gözlerime.

İhanet uykudadır şimdi,
Yarına ertelenmiştir bir sonraki cinayet,
Yoksulluğuna ara vermiştir mendil satan kadın….
Ve yanında yatan çocuk,biraz düş satın almıştır
Parasıyla,bütün gün boyadığı ayakkabıların...

Yine ben,yine ayrı bir sen çizerim buğusuna camın..
Yine ben,yine ter dökerim üstüne
Kapımı çalman telaşında pür dikkat duran heyecanımın..
Ve yeniden başlar yorgun saatler,
Hep yeniden…

Öğrendiklerim anlamaya yetti ise de bu hayatı,
Anlamak az geldi çoğu zaman mutluluğa..
Ve umuda bir karış kala
Kayıp gidişin,
Belki veda edişin;
Ölü bir güvercin gibi düşüp kaldı avuçlarıma..
Ve ben,
Hiçbir zaman öğrenemedim sensiz kalmayı..
Yalnızlığın ortasında bir sigara yakmayı,
Resmine bakıp,
Yüzünde donuk kalmış tebessümüne dokunmayı,
Saçlarının kokusundan mahrum duran yastığa
Başımı koymayı..

Bir türlü beceremedim,
Benden aldıklarının yokluğuna alışmayı..

Bazen yürüdüğüm vakit sokakta,
Tanıdık yüzler selam verdiğinde hani,
El uzatıp
Ayak üstü dost sohbetlerine tuttuklarında beni,
Kaçırsalar da başka yöne hemen,
Fark ediyorum seni soran gözlerini..
Buz gibi oluyor uzattığım elim..
Yarama tuz katılmışçasına kanıyor yüreğim..
Hoşça kal deyip ayrıldığımız yerde,
Hep yarım kalan bir söz duruyor söyleyemediğim..

Göz yaşı ağır gelir bu kaldırımlara..
Bu yüzden hep içine doğru kanar göğsüme açtığın yara…
Sonra gün biter el ayak çekilir şehrin sokaklarından….
Ve ben sabaha dek
Küfrederim seni alıp götüren karanlıklara….

Çorbama tuz katmayı sen öğrettin..
Çay’a şeker kıtlamayı..
Dost olmayı bir yanınla,
Bir yanınla sevdanın en özgür zirvelerine tırmanmayı..
Yorulmayı kadınlığında,
Ve hep biraz daha büyümeyi kavganın ortasında..

İnsan bir kez yalnız kalmaya görsün…
Bir daha karışamıyor kalabalıklara..
Yitip gitmişse dost bildikleri,
Üç beş kuruşa satılmışsa insan olma iradeleri,
Soysuzluğun soytarısı olmuşsa bakışlar
Ve bir de unutulmuşsa
Sokak kavgalarında vurulup düşen arkadaşlar..
Geriye kalmış olmak,
Çok fazla anlam taşımıyor
Geride bıraktıklarının yanında insanın..
Çevirebilse
Tersine döndürecek gidişini yelkovanın..
Ama olmuyor,
İnsan;
Hep aynı yol alışlarında yoruluyor,
Attığı voltaların..

Nerdesin bilmiyorum gülüm..
Ve ne zaman çözülecek içine düştüğüm bu kördüğüm..
Ama duyarsan beni,
Bilirsen seni özleyişlerimi,
Otur birkaç satır mektup yaz gelmesen bile..
Ve “yokluğunun resmini çizmeyi” anlat duvarlara..
”Sensizlikte nasıl yaşanır”ın güncesinden birkaç satır ekle..
Bir de gökyüzüne bak ara sıra..
Burada çoktan kurudu toprak,
Çekildi sular,
Benim hatırıma yağmuru bekle..