Bana ocağı Şiiri - Güler Kahraman

Baba Ocağı

Baba ocağı, sıcacık bir yuvadır,
Tarih kokar, maziden anılar taşır.
Kapısında eski bir sedir, avlusunda bir çınar,
Her köşesi sevgiyle dokunmuş, bin bir hatıra saklar.

Sobada pişen ekmek kokusu gelir burnuma,
Anne seslenir mutfaktan, “Çorba hazır, otur masaya!”
Babamın elleri nasırlı, gözleri umut dolu,
Bir çift bakışıyla bile sarar tüm ruhumu.

Baba ocağı, güvenin en güçlü kalesi,
Fırtınalar kopsa bile dimdik, hep bir nefesi.
Orada her şey sade ama bir o kadar derin,
Bir bardak çayda bile hissedersin huzuru serin.

Her dönüşte yeniden başlar hayat,
Evin duvarları fısıldar eski dostlukları, sevdaları.
Baba ocağıdır insanı köklerinden tutan,
Ve her gidişte insanın yüreğini burkan.

Baba ocağı, memleketin özü,
Kim giderse gitsin, hep bir çağrısı vardır gözü.
Oraya adım atan bilir kıymetini,
Çünkü her şey orada başlar; sevdanın, insanlığın, hikâyenin.