Bana ne Zaman Gelirsin Şiiri - Kazım Gök

Baharda boranda kaldı gönlüm
Üşüdüm yandım yandım söndüm
Buzdan çıkmış som çeliğe döndüm
Bana ne zaman gelirsin, büküldüm

Özlemine hasretine içimde doydum
Ruhumu aç katıksız zelil koydum
Gözlerimi yoluna bekçi koydum
Bana ne zaman gelirsin, yoruldum

Sonbaharla kış bana mevsim oldu
İlkbaharla yaz senin heybene doldu
Gelmezsen çiçekler açmadan soldu
Bana ne zaman gelirsin, çok mevsim oldu

Gülüm ol dedim ömür boyu solmayan
Beni sev dedim biraz, içine dolmayan
Dert verme dedim dermanı olmayan
Bana ne zaman gelirsin, benden ayrılmayan

Yol mu bulamadın Ankara’dan gelmeye
Gönül bahçenden karagül alıp vermeye
Usandım artık yıllarca özlemini dermeye
Bana ne zaman gelirsin, hasretim gülmeye

Ne yaptımsa gönlünden içeri giremedim
Yalnız kaldım ortada, karşılıklı sevemedim
El ele gözlerinin içine bakıp gülemedim
Bana ne zaman gelirsin, sensiz ölemedim

Yolmadan tara, ıslat ak düşmüş saçlarını
Hayalimde taktım papatyadan taçlarını
Of deyince çatma sürmeli kalem kaşlarını
Bana ne zaman gelirsin, alıp mezar taşlarını