Bana Masal Anlatma Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Masallar anlatır, beni uyuturdun.
Ben ise, gerçeklerden uzak uyurdum.
Kah, kaf dağının zirvesinde uyanırdım.
Bazen, gökkuşağına binip, diyar diyar, dolaşırdım.
Efsanevi kahramanlara özenir, iyi yürekli insanları kurtarırdım.
Bazen, buluttan araba yapar, arasıra, yağmurla arkadaş olurdum.
Hayallerimde, bir aslana biner, cirit atardım sırtlanlara.
Artık, inanmıyorum yıllarca anlatıp, beni uyuttuğun masallara.
Bana masal anlatma!
Daha, çocuk yaşta öğrendim, masalların yalan, insanların çıyan olduğunu.
Neden bana anlatmadın?
Acıyı, çileyi ve ihaneti.
Annemin, üşümeyelim diye, ayağımıza ördüğü çorapları.
Şimdi, insanlar düşelim diye başımıza örüyorlar.
Yinede, iyiydi masallar.
En azından, hayallerim vardı.
Uçurtmam ve topacım.
Arkadaşlarla, üstüne kavga ettiğimiz bilyalarım.
Şimdi ise, hayatın pençesinde, yaşam kavgası veriyorum.
Uğruna, ömürler biçtiğim hayallerimi,
Sadece uzaktan seyrediyorum.
Kaybetmek yoktu masallarda, hep mutlu biterlerdi.
Ölen, yiten ve sonu kötü biten, hiç bir masal,tanımadım ben.
Çeşme başındaki sevdaların baş rolünde, ben vardım.
Ama, hiç bir hikayede tanınmadım.
Benim tek kahramanımdın.
Kah çeşme başında, kah, at sırtında.
Bazen eşkıya'ya, kafa tutuşunda.
Şimdi ise yoksun.
Bende, kendi hayatımda, figüranı oynuyorum.
Çünkü, benim hayatımın başrolü sendin.
O yüzden, artık masallara inanmıyorum.
Oturmuş, aynı çeşme başında, bende gidişine yanıyorum.
Her düşüncemde, bin yerimden kanıyorum.
Başımı, göğe kaldırıp, sessiz ağıtlar yakıyorum.
Kusura bakma baba, ama ben artık masallara inanmıyorum.