Bu bir,
bu iki,
üç, dört ve beş.
Tam beş karış.
Bedenim yerde ama
aklım tam beş karış havada.
Yer çekimi dolayısıyla
buralarda dolaşan insanlara bakıyorum da
onlarda da pek meymenet kalmamış.
Yani yıllarca yerlerde süründük de
aklımızdan hayır gelmedi
bir de çekilsin aradan Newton baba
beş karış yukarda yaşayalım hayatı,
bakarsın başımıza güzel
birşeyler geliverir, hasbelkader...
Bu bir,
bu iki,
üç, dört ve beş.
Tam beş karış,
işte tam şuradan bakacaksın hayata,
altından geçip gidecek insanlar
bağırışmalarla, sahte gülüşmelerle.
Televizyon bas bas bağıracak;
Hayatın asıl stresi erkeklere mahsus diyecek.
Tam buna da gülüp geçmesini bileceksin
diyecekken dank edecek kafana
bunca yıldır kadınların neden
beş karış topuklu ayakkabı giydiği.
Şimdi ya git;
bana topuklu bir ayakkabı al
ya da Newtona söyle
aklıma bir daha bulaşmasın.
Kayıt Tarihi : 31.5.2012 10:06:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!