Bana bir gül ver Şiiri - Şeref Öztürk Usta

Bana bir gül ver
Seni seviyorum maralım
'BANA BİR GÜL VER '
Seni seviyorum maralım
'Dağlar için, sular için bana bir gül ver' *
Gönlüm şiirlerim de anlatmaya çalıştığım bayram tenhalığında.
*Kanadı, kuşun kanadı, kanadı* *
Sen kuşun kanadındaki kanamayı durdurma telaşında
avcıyı beklemektesin!
Sen, son gönül sınavına çıkmış
gönlüyle aşkı arasında sınava tutulmuş öğrenci telaşında,
”Tüm tecrübelerin unutulduğu bu güzel yanılmaca da”.
Yaranı kanatıcısına mı?
Sarana mı?
Sevgini kaçla çarpıp kaça böleceksin?
Çarpım tablosuna çarpılmışçasına dağılan ruhum.
Sen cehenneminden kaçarcasına
çocukların dünyasına saklanmadasın.
Gelişin bir şey değil,
bu kaçıncı gidişine alışmalarım,
Daha ne kadar sürecek, bilememek! .
Diğer yandan hasreti, su gibi,
hava gibi, ekmek gibi günde bilmem kaç öğün,
kaç kuşluk, kaç kayıp zaman diliminde,
sevdiklerinden uzakta…

Sizin yaralarınız neden canımı acıtıyor söyler misiniz?
Ben kendi yaralarımla sevişemeyecek miyim?
Kimi sevsem mutsuz oluyorum.
Oysa, yangınlarca, dağlarca, çöllerce,
kendi koynumda yapayalnızım.
Ne sana ulaşabiliyor, ne öteki senden kaçabiliyordum.
Sevda hangarına dönen yüreğimde ne çok sevdaya yer var.
Neden mutsuz oluyorum
Bu gelgitler arasında ruhum kaç eşit parça olarak
aşk, ıstırap ve acı olarak geri dönecek.?
Seni seviyorum Maralım.
Sevdalarıma hiç kaza sigortası yaptırmadım
Tüm hasarlarımla beni alıp onardığın için…
Tam da depoya çekilecekler listesine alınacakken…
”Hayır o bir klasiktir” Bana verin diye ortaya atılıncaya,
bana sahip oluncaya kadar…

İşte burada aşklarda üşür, aşklarda utanır.
Kanadımdaki sızma sürerken bir yanda,
diğer yanım o, seni beklemekte, sen onu…

Serseri mayın salınışın,
nereye tutunacağının şaşkınlığın da,
uzanan ele mi?
Dilim tütünün acısına, yüreğim sevda katranına bulaştığından beri
İlk defa sevdaya bu kadar somut, bu kadar sıcak,
şefkatli, sevecen düşmüşken duygularım icraya düşürülmemişse
hala “Sen benimsin” diyebiliyorsan
emin ol ben bu kazayı da atlatırım.
Senin limanında bulduğum huzuru yaşamaya geliyorum kollarına…

Konuğum gelsin, gitsin, o da bilsin.
Ben bir planete taşınıyorum.
Burada gönlüm, yorgun liman işçileri gibi
emekliliğin tadını çıkaracak
yıldız kümesinin içinde.
Gezegenin kraliçesi ile noktalamak istiyorum yaşamımı…
Ömrümün son pencerelerini o kapatsın.

Beni sevenler bağışlamayı öğrendiler ilk önce
bana yüreklerini verdiler,
sıcacık yüreklerini serin avuçlarıma,
kucaklama korkusunu taşıdığımı bildiklerinden.
Ben de en yumuşak tutuşumla kucaklayamadan doyasıya,
incitmeden gönüllerinizi,
sevmenin güzelliğinin günahına ortak ettim hepinizi.

Bunun cezası yok,
affı çok bir günah olduğunu biliyor
çokça bu suçu işliyoruz ve seviyoruz…
Sevginin yüceliği savaşarak elde edilişi,
sevişerek yitirilişidir.

Mağrur savaş kaybetmiş bir komutan gibi
sahiplendin esir almadan,
tutarak ellerimi ellerinde,
yüreğine yürüyen yolu buldum…

Seni nasıl sevmem Maralım.
İyi ki görmeden sevdik,
aşkı duyumsayarak hasretin acı tadından taçlar takarak..
Geleceğimize bakarak,
Sarı sabır çiçeklerini kırlı sakallarımı
avuçlarındaki sevgiye terk ederek,
yüreğinde üşüyen ellerimi ısıtarak…

Seni seviyorum Maral’ım
Senin beni kaybetme korkuların kadar çok! ! ! ..

Şeref ÖZTÜRK (Usta)
03/11/2005 - İst.

• (Bana bir gül ver) Onur Akın (Yılmaz Odabaşı)
• (Kanadı kuşun kanadı, kanadı.) Z.Birsen Yamak