Bana ağlamayı öğretmediler

trenlerin ardından bakıp durdum
hayallerim öpülmeyecek kadar eski püsküydüler
kim gitti,kim kaldı anlayamadım
...... bir şarkı çalıyordu istasyonda deliksiz
elimin tersinde namuslu bir revolver
gözlerimde bir siyah bulut uğultusu
bana ağlamayı öğretmediler

trenler gidiyor,sen gidiyordun
ben hep bir bayram arefesinde
gülüşümün rengini arıyordum
çocuklar bile söylüyordu artık
bu aşk yedi düvelden duyuluyordu
ne vakit düşünsem,alırdı seni geceler
bana ağlamayı öğretmediler

sirenler çalıyor şehirde,belli bir savaş var
savaşlara boyun borcumuz var
çünkü sevmek istiyoruz dipsiz ve şartsız
çocuklarımız olsun istiyoruz birbirinden farksız
öldürülmeyi beyaz sayfalara boyadık
böyle geçti tarihteki ömrümüzde günler
bana ağlamayı öğretmediler

dünya ne kadar dayanılmaz olsa da,yaşamak güzel
sen güzelsin,bu bütün insanlara yeter
korkma,bir şeker gibidir acılar,erir er geç
yürürüz sokaklarda birgün,suda yürür gibi
seni sevdiğimin şimdilik bir devası yok
karıştım yağmurlara,sensizlikleyim derbeder
bana ağlamayı öğretmediler

selam kesme,sabah olsun,biraz gülümse
dokun sesime kuytu ellerinle
bilmiyorum,ah nerde şimdi o kuytu ellerin
ölmek huzurundayım salkım saçak
geçiyor üstümden hoyrat,sarı trenler
bahtıma geçit yok,burası istanbul
bana ağlamayı öğretmediler