Bana Acıma Şiiri - Serkan Şen İstanbul

Tüm dağları,
yerle bir et giderken,
gökyüzünü yırt,
öyle mavi durmasın.
Yalnız,
çocukluğum kalsın elimde...
Bana acıma.

Sana ait,
son resim de cebimde.
Bir bahar çekilmişti,
birkaç sene önce.
Onu da al, git.
Bana acıma

Ben,
alışığım dik durmaya.
Alışığım,
her rüzgarda,
aynı yöne savrulmaya,
Bana acıma.

Oysa,
Alışık değilim,
böyle şefkat gösterilerine.
Benim ciğerim yanmaz.
Sen öyle sessiz git,
arkana bakma.
Bana acıma

Sonrası için de,
birşeyler yap giderken.
Yaz, baharı,
al da git.
Ben de,
güzle kış'tan başka mevsim yok.
Alışık değilim,
böyle sızlanmalara.
Bana acıma.

Yanıltmasın seni,
gözümdeki yaşlar.
Ağladığım,
ne sensin ne de gidişin.
Yanılmadığıma ağlıyorum,
Bu oyunda da,
Ve neden her seferinde,
benim yandığıma...
Bana acıma.

Çok değil,
biraz sonra toparlarım.
Hele bi sabah olsun,
hele bi güneş doğsun...
Aldırmam yokluğuna.
Bana acıma.

Güneşin erittiği,
çiğtanesiyim ben.
Bilirim yokoluşumu,
çaresiz beklerim;
sarı sıcak dokunuşunu.
Sen de benim güneşimsin.
Bana acıma.

Hırçın dalgalar geçer üstümden,
Tarla kuşları konar gözbebeklerime,
gözyaşımı bile silmekten acizken,
ne diyebilirim ki gidişine...
Bana acıma.

Sessiz bir çığlıktır benim isyanım.
Durma daha fazla,
dayanamam nefesine.
Sensizlikse çıkmaz yolda adresim,
yüreğim kan kaybından ölmekte.
Bana acıma.

Her an alışığım gidişine,
Her gidişinde kan damlar,
sözde sakin,
fırtınalar bekçisi yüreğime.
Bir kez olsun yanılt beni,
son yaprağım yere düşmeden git,
bir daha dönme.
Ve sakın giderken,
arkanı dönme.
Değmesin gözlerime,
bakmaya kıyamadığım gözlerin.
Fütursuzca yok etmek yerleşmiş sözlerine.
Bana acıma..