Balyoz Şiiri - Abdullah İnaler

ağır ağır kaldırdı balyozu,
indirdi o yoz taşa olanca gücünle
inim inim inler, midesinin sesini dinlerken
o yorgun emekçi adam,
vurdu yorgunca
vurdu bitmişçesine
emeğine, taşına, kaderine
vurdu.. vurdu.

doluydu yorgun, açlığa öyle doluydu ki
doluydu dopdolu gözlerle,
ve kaldırdı balyozu son bir güçle
vurmak istiyordu artık o yoz taşa
son bir ümitle,
doğrulsun istedi artık beli
gülsün istedi yetimi
gülsün istedi dölü

vurmak istiyordu artık
suyunu, yolunu kesen
özgürlüğünü benliğini ezen
artık uyandığını sezen
o koca koca öbekli
katmer katmer göbekli
o büyük taşa,
vurmak istiyordu artık
o büyük başa

vurmuşlardı ona acımadan
yüzü gülmemiş aç yatan
çıplak gezen yetimlerine bakmadan
vurmuşlardı ona
ona vurmuşlardı ve nicelerine
acımadan hiç acımadan
vurmuşlardı

bir parça ekmek dedi,
o yorgun emekçi adam,
bu mu karşılığı emeğin
bu mu eşitlik.

yok muydu benim yaşamağa hakkım
yok muydu karımın, çocuğumun
ve bir parça özgür hayat bize
söyle söyle çok muydu

ve bir yudum ekmek dedi
o yorgun güçlü emekçi adam
vermek gerek bir sürü emek
gerisi onlara ödenek,
emeğimiz, ekmeğimiz
hepsi ödenek

sonra
o yine ayni
açlık, özgürlükten yoksunluk
ve mahzenlenmiş bir kinle baş başa.
biliyordu..
yorgun güçlü emekçi adam
artık korkmamayı
gereksiniyordu artık
tok ve özgür yaşamayı.

ve biliyordu artık
o yorgun,
güçlü bilinçlenmiş emekçi adam
son bir kez kaldırıp balyozu
indireceği büyük öbekli,
katmer katmer göbekli
ezmiş sömürmüş, çok gelişmiş
o büyük taşı,
o büyük başı
biliyordu artık
son bir güçle balyozu,
o güçlü emekçi adam.