Baloncuklar. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Artık darıldım içimdeki çocuğa; inanmıyorum ona, hiç bir şeyle avunamıyor zaten.

balonlarımız vardı;
balonlar patlamak için vardı, ya da ipi kurtulunca elimizden uçarlardı; yakalayamazdık bakakalırdık ardından

meşakkatle büyüdük bizler, renkli balonlar, bayramlar şekerlemeler küçük dünyamızın sevinçleri idi.

şimdi de değişen bir şey yok hani
değişen yanlız, nerde o vefalı komşular,
dediğimiz,
hani bahçeli evler
hısım akraba gibi
komşularla ilişkiler.
bahçeden bahçeye yayılan gül kokuları

şimdi güller de öyle kokmuyor.
ne ıhlamur ne hanımeli ne de iğde, çocukluğumdaki gibi değil
tütüyorken burnumda.

çocuktuk;
bayramdı;
evlerimiz ziyaretçilerle dolardı.

destandı annemin çayı dillere
iri taneli ıtırlı
yanında bisküvi
kutuyla alınırdı şimdiki gibi değil
çıtır çıtır

ince belli bardakta çay

muzip komşularımız misafir şekerini avuçlardı

her şeye rağmen
kıtlık yıllarında bile
yine de bayramları bayram gibi kutlardık.

nereden bilirdik ki hayatın da balonlar gibi en neşeli mutlu olduğumuz
zamanlarda elimizde patlayacağını

çocukken kıyıp atamadığımız patlayan balonlarımızdan, küçük baloncuklar yapardık; şimdi de yine aynısını yapıyor, hayatın küçük baloncuklarıyla avunuyoruz.

hani bayramlar vardı;
bayramlar vardı,
bu günkü gibi değil.
çocuktuk ellerimiz yapış yapış şekerden
ve balonlarımız renk renk
patlardı hayal kırıklığına uğrardık
kıyamazdık atmaya
küçük baloncuklar yapardık.

hangi kapıyı çalsak
güler yüz
mendil
rengarenk şekerler
bir de bozuk para verirlerdi

ömür boyu bizde kaldı gülüşleri
o paraları biriktirseydik, küçük çapta zengin olurduk ya,
mahalle bakkalı girerdi kanımıza, her türlü şekerleme kuru yemiş
balon da vardı çata pat ta
bayramlar vardı...

9/Eylül/2010/Perşembe