Balık Ağlıyordu Şiiri - Mehmet Ali Peltek

Saatin kaç olduğunu bilmediğim;
Loş sokak lambaları altında görünen,
Pörtlek kocaman gözleri vardı,
Okyanusun mavi derinliklerindeydi.
Her gün yeniden;
Yeniden yüzer gibi görünüyordu,
Pörtlek gözlü siyah balık.
Sonunda balık çok yalnızdı,
Ellerinde hiç bir şey kalmamıştı.
Bir bahar edasıyla,
Gözünden dökülen yaşlarla.
Her şey ona buğulu bir camdan ibaretti.
Çünkü balık ağlamıştı.
Ama kimse görmemişti,
Görememişti.
Gökyüzünün karanlığındaydı gibi,
Uzak ve çaresizdi.
Bağırmamıştı "ağlıyorum" diye,
Bağıramamıştı hiç.
Gün aymayacaktı artık.
Balık...
Balık ağlamıştı,
Ve balık ağlıyordu,
Kimse görmüyordu.
Dünya karanlıktı artık ona.
Her yer dar gelmeye başlamıştı.
Açan her çiçeğe rağmen,
Baharsız yaşıyordu artık balık.
Issız kış gecelerine yaslanıp,
Akreple yelkovanın da ağlayışını izleyerek,
Ömrünü tüketiyordu.
Balık artık ağlamıyordu,
Balık artık ağlamayacaktı.
Çünkü balık ölmüştü.