Bal Şiiri - Mehmet Cüryani

Ben çok leyla gördüm, hepsi aldattı,
Ben çok güneş gördüm doğdu ve battı.

Ben çok şirin gördüm, hepsi de soldu,
Yüreğimi yaktı ve gaip oldu.

Ben çok aslı gördüm, Kerem’dim o an,
Aslılar gidince yan ey Kerem yan.

Artık leylalara, şirinlere de,
Ve dahi aslılar veda sizlere.

Benim Leylam sensin ey yüce Mevla,
Aslı ve şirinim Sensin ebeda..

Batanlar batsınlar, ben batan sevmem,
Solmaza sevdam var, renk atan sevmem.

Beni tut elimden ebede ilet,
Dikenimi dahil, her şeyim gül et.

Benim günahımı sevaba çevir,
Umudumuz billah tek Kerem’indir.

Ruhumu ağlatma, miraca çıkar,
Orada ebedi nurun ile sar.

Huzurum bu benim, saadetim bu,
Yandım çölde kaldım didarındır su.

Görmezsem Cemalin ebedi çölüm,
Bana cennetten de sevgili ölüm.

Ama seni görsem, seni seyretsem,
Acılar içinde tükensem bitsem.

Mutlu olur mesrur olur isterim,
Nuruna doyamam, cemalin, derim.

Ne olur ilahi perdeleri aç,
Bana Cemalinden lütf u kerem saç.

Bak gözlerim yaşlı, halim perişan,
Affın senin ünün, merhametin şan.

Beni aşk ve şevkle huzuruna al,
Bilirim cennete budur gerçek bal.

O baldan ruhuma kovan kovan ver,
Tattıkça şu gönlüm o balı ister.

Bir daha bir daha baktır o mah’a,
Ereyim böylece sonsuz sabaha.

Bu ufka mazharsa şu gönl ü Yusuf,
Bu sınırsız miraç, ebedi lütuf…