Bal Şiiri - Derya Meriç

Yaz ortasında bahardın
Küçük bir kız çocuğuyken
minik adımlarımla koştuğum patika yol
tırmandığım o kocaman ağaçtan
düşme korkusuyla duyduğum coşkuydun
memleket özlemim
İlk hasatıydın vişne ağacımın
ağırlığımı veremeyeceğim kadar kırılgan
incir dalıydın
kırmızı yapsın diye
dudağıma sürdüğüm taze ceviz kabuğu,
kontrolsüz çiğnediğim için eriyip
dişlerime yapışan çam sakızıydın.

Çocuk saflığım
Yanaklarıma yayılan şeftali buğusu,
dudağımın istemsizce yanağıma doğru kıvrılışıydın
yağmur yağdığında toprak kokar,
güneş açtığında üzerimde kururdun.

Yürek yüküm
dağlarımda gezen hüzün sisim
ne fırtınalar kopardın göğümde
kâh rahmet oldun yeşerttin
kâh karabasan gibi çöktüm üstüme.

Yüzüne benli bir hüzün değse
bir dal yırtardı sinemi
yadsınamaz bir anne şefkatiyle yanardım
bensiz bir mutluluk görsem gözlerinde
bir deli aşık olur; yavrusuyla arasına girilmiş bir ayının hıncıyla dolardım

Seni hangi betimlemelere katayım!

Şüpheye mahal vermeden sevdim
kırk yıllık köklerimi söktüm yerinden
rüzgar oldun, fırtına oldun
yanına vardırmadın
Yok muydu beni barındıracağın
bir karış toprağın?

Bal demiştin bana hani; kestane balı
şimdi anlıyorum acılığıma katlandığını.

Bana reva görmediğin umut yok!
bir şarkı, gelecek vaat eden bir fidan,
Ne de beni hayata bağlayan bir yalan!
Yok hatırın
Ne emrin, ne de rican..

Kuzu sütü içtiğimde,
dilimi törpülediğimde konuşalım seninle
tat katmak için bal süreyim ağzıma
gül suyu koklayayım ne fayda
yüreğime ektiğin zehirden
ne çıkarsa payına, işte o
yayılır soluğuma.

hangi lisanda konuşayım?

Keseyim seninleyken ne kadar uzadıysa saçlarım, zamanı sarayım başladığımız yere,
hiç olmamışsın gibi yapayım
görmezden geleyim bana attığın ilk nazarı
kayan yıldızlara tuttuğum dilekleri geri alayım
Ormanımın ırmaklarında yıkayayım tüm varlığımı
Umut kuşanıp hayata karışayım.

Seni kendime daha nasıl yalanlayayım!