Bal Şiiri - Bengi Su 2

Günün ilk ışıkları yüzüne vurduğunda
dağınık saçlarını en çok
terebentin gülümsemenle gördüğümde sevdiğimi
bin yıllık küplerde saklar gibi saklayıp adını
Monet'in her tablosuna nispet eder gibi
benliğini sessizce yankılattığımı duvarlarda
kanımın sana karışmak için damarlarımda
çığlık çığlığa kavgasını
dudaklarının silinmeyen en narin izlerini,
ve kalabalıklar içinde bana koşuşunu
taşır defterlerden

En karanlık dehlizlere vuran küçücük ışığını
en yakıcı sıcaklardaki ılık gölgeni
çekip alma benden
gitmesin
ellerin yüzümden
en azından benim yüzümden
her parçamdaki en dar boşluğu bile aşkınla doldurarak
tüketmişken nefesimi
parmak uçlarım yokluğunda boğuşmasın
sonra istersen
ezip geçersin hatıralarımı

Ama yapma,
Kantarlar tutamaz hiçbir zerresini tutkunun
Günlerin buruk tadını bırakma damağımda
Susuşlarınla sınama beni
Bak bana
Gözlerinden gidemem geri
gecelerime sessizliği, sensizliği katma

Bakışlarını her defasında gözlerime
ıssız nehirler gibi ürkek akıttığında
yüzünde bestelenen bir parçanın
şenliğinde serinlediğimi
Lope de Vega'nın amansız bir aşk şiirinde
kalbin odacıklarının
yalnızca bir tanesini açık bıraktığında bile
bizi nasıl çürüteceğini
fırtınalı her bakışın bizden
neler götüreceğini
hangi gelgitlerle nelerin koparılacağını
surlar örerken koyduğumuz her tuğlada
kendi sedamızda öldüğümüzde
söz ettiğimiz çocuksu gizlerin anahtarını
at kör kuyulara
ve Bal...
senden asla gidemeyişimi kutla