Baktum Ağladum Şiiri - Adem İmdat Kesici

Bugün köye çiktum eski evuma,
Kapıdan içeri baktum ağladum...
Anam, babam gene geldi akluma,
Dertli yüreğumi yaktum ağladum...

Rutubetli, çürük eski halılar,
Ne eskemi kalmış ne de palılar,
Paslanmış kuzina, ıslak çalılar,
Nemli kibritleri çaktum ağladum...

Her tarafı sarmış örümcek ağı,
Ahırında kalmış siğirun bağı,
Ateşluğun bitmiş küli, ocağı,
Zinciri yukarı taktum ağladum...

Duvarda asılı babamun mesi,
Kedilere kalmış tavuk kümesi,
Karşıladı beni yağmurun sesi,
Kırılmış camlara aktum ağladum...

Baktuğum yerlere gözlerum daldı,
Hatıra eşyalar yılları çaldı,
Viran odalarun sesleri kaldı,
Oturduğum yerden kalktum ağladum...

Herkes bi tarafa ayrılmış gitmiş,
Sahipsuz kalınca çatı akitmiş,
Köydeki hayatum ne çabuk bitmiş,
Bütün anıları yıktum ağladum...

Bir zamanlar burda kimler yaşarmış,
Evun etrafını dikenler sarmış,
Demek ki kaderde ayriluk varmış,
Kahrumden boynumi büktüm ağladum...

Maziyi anlatsam kelime yetmez,
Sevdaluk günlerum aklumdan gitmez,
Köyüme hasretum ebedi bitmez,
Yüreğumden bir of! çektum ağladum...

Sanki bu ev bana feryat ediyor,
Baba ocaği bu! “gitme kal” diyor,
Şehirun çilesi beni bekliyor,
Kapıdan dışarı çiktum ağladum...

Ne insanlar burda yaşamış, elmiş,
Bu hasret herkesun bağrını delmiş,
Köydeki evumuz ne hale gelmiş!
Böyle yaşamaktan korktum ağladum...

Bütün rahmetliler yan yana yatmış,
Kabir taşlarını otlar kapatmış,
Habu yalan dünya bizi aldatmış,
Mezarun başine çoktum ağladum...

Köyümden ayrıldum dertli yaralı,
Kaderum gülmedi, bahtum karalı,
Çok zoruma gitti köyümün hali,
Yaşumi yollara döktüm ağladum...