Bakkal Çırağı Şiiri - Fatih Aladogan

Perdemin üzerindeki kuşları fark ettim, apartmanının dördüncü katından.
Sıcacık oturuyordum pencerenin önünde,
ayaklarım sıcacık olmuştu.
Aşağıda çocukların oynadığını fark ettim.
Birde elinde ekmekler bakkal çırağı 14 numaraya gidiyordu.
Bu gün değişiklikleri fark ettim değişmeyen bu kentte,
hala yüzümden çocuk ifadem gitmemişti.
Annem...
bakkaldan yine birşey almamıştı ve bilyelerimi yine mahalle çocuklarına dağıtarak kabahatini arttırıyordu.
Sokaktaki çocuk bana benzemiyordu.
Dayak attıklarımdandı kesin.
Yukarı kattan biri bağırdı ağzı çekiyordu bizim oralardan değildi.
Kapı çalındı. ekmekleri aldım.
Birde çocukluğumu.
İşte karşımdaki bana benziyordu.
Çocuktu.

Döndüğümde pencerenin önüne perdemdeki kuşlar gitmişti.
Hala çocuklar oynuyordu parkta.
Bakkal çırağı sallanıyordu salıncakta.
sallandıkça yükseklere çıkıyor sanki uçuyordu.
Bir bilye vermek istedim küçük ceblerimden,
ellerim çok büyümüştü.
büyüdükçe ceplerim bilyelerim küçüldü.
O zaman gördüm çocukluğumu almıştı bakkal çırağı.
adını sormadım fatih'se bendim.
bakkaldan ise o bilyeleri ben çalmadım.